“Hadi bakalım Ramazan kardeş, bizim şelale ne alemde, bakalım” deyince Ramazan hazır kuvvet öne geçti. Güzlederenin hala yeşil olan alanını geçtik ve şelaleye doğru yürüdük. Etraf muhteşem, yağmur yağmış toprak ıslak ama bugün güneş bulutların arasından bolca kendisini gösteriyor. Şelaleye kadar fotoğraf çeke çeke indik. Şelale coşmuş ama daha coşkulu halini de bilirim. Elim artık sürekli deklanjörde. Şelalenin yanına kadar gittik. Etrafta sarı yapraklar, şelalenin uğultusu bana hep huzur vermiştir.
Eh bu ayın yarışma konusu da sarı ve ıslak olunca kendimce en iyi yerden, ayarlar oynayarak defalarca fotoğraf aldım. Ramazan huyumu bildiğinden “buradan da al ağabey” deyip duruyor. Burada bir saat harcamışızdır. Yola gitmem lazım ama bu seferde ayaklar Pürenli yaylası diyor da başka bir şey demiyor. “Hadi Ramazan, Pürenli yaylasına çıkıyoruz” dedim. Yanıt kısa ve net ”tamam ağabey”.
Hızlıca şelaleden yukarı çıktık. Tesise gelince, Ramazan’ın annesi bu seferde ”kestaneler hazır, çayda demlendi” demesin mi. Birkaç tane yer, bir çay içerim sonra Pürenli derken daldık kestane çaya bir yarım saate orada gitti. Bu arada bizim Dr. Vedat “nerede kaldın” diye fırçasını attı. Ben tabii kestane yiyorum diyemedim, yoldayım geç kaldım demekle yetindim kapattım. Artık bir başka bahara Pürenli yaylasına çıkarız. Ramazan’ın anne ve babası ile vedalaştık. Ramazan bizi de Düzce’ye indir deyince seve seve dedim. Bu sefer ters yoldan Eftani gölünü seyrederek inelim dedim.
Yolda eski karakol, şimdinin terk edilmiş orman gözlemevinde durduk. Amaç Düzce’nin panoramik fotoğraflarını almak. Merdivenlerden çıkarken bir sarılı kırmızılı meyveli bir ağaç gördüm. Ramazan bunun Kocayemiş olduğunu ve yendiğini söyledi. Her tarafta onlardan var. Yemeğe başladık. Tepeye çıkınca tüm Düzce ayaklarımın altındaydı. Eftani gölünde zaman zaman 170’e yakın kuş türü oluyormuş. Ama bu sefer biraz alanının küçüldüğünü gördüm. Malum küresel ısınma burayı da etkilemiş.
Sonra tekrar araca binip Düzce’ye geldik. Ramazan’la son bir kucaklaşma, ailemden ayrılmış gibi hüzünlüyüm. Güle güle git Ramazan kardeş, dilerim Muş’tan dönerken en kötü anın -o da olmasın ya- sadece ters laleleri görememek olur… (Foto1-5: Güzeldere yaylası-şelaleye iniş-Ramazan ve ailesi)
