https://ibb.co/rRnCcGZT
https://ibb.co/sv5vLm90
https://ibb.co/KcNZHvGt
( Mecburen fotoğrafı doğrudan siteye yüklemek yerine link tercih ettim )
Dürbün görüşünü daha doğrusu “dürbünün görüşe kazandırdığı hali” aktarabilme imkânının olmaması, zihnin okunamıyor olmasını hatırlatıyor.
Gerçi hal’i fırsata çevirmek peşindeki gözü dönük prematüreciler -yıllar önce- “video çeken dürbün” işgüzarlığını da denediler. Fakat anlamsızlığı kısa sürede ortaya serildi.
Bu fotoğraf ve ondan detayları yine dürbün görüşünü izah edebilmek yolunda aktarıyorum.
( İtiraf edeyim, yukarıdaki ilk yazıda bahsettiğim mekân burası değil. Fakat ilk yazıda bahsettiğim aydınlanma tarzı ve ambiansa daha uygun olduğundan bu fotoğrafı tercih ettim ).
Mesele şu ki, burada 8x dürbün görüşüne 36x24 mm sensor matriksinde tekabül edecek fotoğraf makinesi objektifinin -bilindiği üzere- 400mm odak mesafesine sahip olması gerekir.
Ki, o teleobjektif daima çok ama çok daha pahalıdır.
Evet 400 mm fotoğraf makinesi objektifi 8x büyütme ve buna mukabil gerçek parallaks verir. Verir vermesine fakat o yine de ve hem de asla “dürbün görüşü” değildir.
Bu fotoğraftan türetilmiş 8x büyütme ise zaten tamamen yapaydır ve dijital zoom olarak takdim edilir. Yani bir görüntüyü ekranda büyütmek asla zoom değildir. Yapay zekâ destekli büyütme ise zaten apayrı bir hikaye.
Dürbün ile fotoğraf makinesi teleobjektifi arasındaki fark asıl şurada:
150 dolarlık bir dürbün dahî klasik mükemmel dürbün görüşüne tam olarak yetemiyor olsa da “herşeyi pekâlâ anlatmak yolunda” fikir verebiliyor iken, 10 bin+ dolarlık 400mm teleobjektifi ölü / derinliği olmayan bir düzleme gömen nedir?
Gayet açık: Dürbün görüşünde mükemmellik “göz görüşü”dür ve gerçektir.
Halbuki, fotoğraf makinesinin “görüntüleme” kabiliyeti göz ile kıyaslandığında -bugün bile- inanılmaz ilkeldir. Çok daha önemli olanı, görüntü gerçeğin kopyası gibi görünüyor ise de “sahtedir”. Tabi sahte demezler, “sanal” derler.
Elbette ki fotoğraf da başka bir mucize ve bunun böyle olduğu asla inkâr edilemez. Fakat dürbün…
Bu fotoğrafı çektiğim günlerde dürbünsüz geçmiş on yıllarımın son bir kademesinde idim. Yani, dürbünüm yine yoktu. Fakat -gerçeğe- dürbün ile bakmak bisiklete binmek gibidir, asla unutulmaz.