İkinci kere dolu başladığında, ben yine koşarak çadırın yanındaki fidelerimi korumak için üzerlerine naylon gerdim. Fideleri güvene almanın mutluluğuyla çadıra girip, açık kapıdan doluyu seyre daldım.
Dolu bittiğinde fideleri kontrole gittim. Ne göreyim? Yağan dolu taneleri naylonun üzerinde birikerek ağırlık yapmış ve naylon, fideciklerimin üzerine dolu tanelerinin tüm ağırlığıyla çökmüş. Hemen nazikçe kaldırdım. Birkaç domates fidesi kırılmıştı. Ama her çeşitinden 8-10 tane sağlam kalmıştı. Bunu teselli sebebi saydım.
Dolu afetini bu şekilde atlattık fakat 4 Mayısta başlayan yağmur neredeyse hiç durmamacasına bu güne kadar yağdı. Sanırım yarın ve sonraki gün de yağacak.
Bu yağmur, mutlu, mesut süregiden çadır hayatımızı kabusa çevirdi. Her ne kadar burayı evimiz gibi benimsesek de, nihayetinde burası bir yonca tarlası.
Yağıştan dolayı arazi bir bataklığa dönüştüğü için aracımız çadırın bulunduğu tepeye çıkamaz oldu.
Bu, hem kendimizi, hem de ihtiyacımız olan malzemeleri aşağı yukarı devamlı taşımak manasına geliyor. Bırakın arabaya kadar gitmeyi, en küçük bir iş için bile 10 metre yürüseniz, ayaklarda 2 kg çamur birikiyor. Otlar elbiselerimizi ıslatıyor. Eğimli arazide defalarca ayağımız kaydı. Oğlum başaramadı ama ben düştüm. Allahtan ufak tefek ağrı sızı ile atlattım. Elbise stoklarımız ıslanma ve çamurlanma sebebiyle tükendi. Nem öyle arttı ki ıslanan bir daha kurumaz oldu.
Odunlar da ıslandığından yakacak bulmakta zorlandık. Islak odunlar sobanın üzerini doldurdu, soba görünmez oldu.
Bağımızın ortasında bir dere oluştu. Şırıltısı bize şirin gelse de tüm sebzelerimizin su içinde kalması beni endişelendiriyor.
Özellikle Sayın Portorikolu'dan gelen sırık barbunya ve Sayın Heyyamola'dan gelen şenberber fasulye günlerdir yağan yağmurun altında. Muhtemelen bozulmuşlardır.
İşte son durum:
Enginarlar, bezelyeler, patlıcanlar. vs. vs. hepsi suyun içinde.
