Soğuk bir kış günüydü. Arabamıza atlayıp Bozcaarmut'un yolunu tuttuk. Kim kim mi? Sekiz adet tüplü asma fidanı, eşim, ben ve iki yavrumuz.
Neşeli bir yolculuk sonrası Hayalbağ'a ulaşıp asmalarımızı toprakla buluşturduk.
O bir biberiyeyi saymazsak diktiğimiz ilk fidanlarımızdı. Bize hissettirdiği şeyleri anlatmak hayli zor.
Toprağa duyduğum özlem ne zaman başladı tam bilemiyorum. Bölük pörçük hatıralardan yaklaşık 40 yıldır devam ettiğini ve Hayalbağ olmasa bir kara sevdaya dönüşeceğini sayıklayabilirim ancak.
Güzel bir kamp gecesi sonrası hüzünlü hüzünlü İstanbul'a döndük.
Sanıyorum iki hafta sonra, tohumdan, çelikten yetiştirdiğim fidanlarımla yeniden Bozcaarmut'a gittik.
Ne görelim? Komşularımızdan birinin hayvanları bizim fidanları yemiş. Bu tür faaliyetlerde hemen arazinin çitle çevrilmesi gerektiğini defalarca okumuş olmama rağmen yapmamıştım.
Çünkü çitin çizdiği sınırı sevmiyorum. Sınır kelimesi bile sinir ediyor beni.
Hayalbağ'a her yerden, herkes girsin ve içinde olmak istemediğinde istediği yerden çıksın istiyorum.
Haa. Bu arada bu işe ayıracak param da yok. Para ayırabilseydim yapar mıydım bilmem, ama yaparsam her yanını kapılarla donatırdım.
İşte bu sınır tanımaz hislerim sebebiyle fidanlarımın yenmesine tahmin edilenden az kızdım.
Getirdiğimiz fidanları da bir çare düşünene kadar çadırın içine gömdüm.
