Bir seneyi geçkin zaman önce, bir dostum ben talep etmeden, benim meraklı olduğumu bildiğinden, evdeki aleo verasının yavrusunu getirmiş.
Bitkilere meraklıyımdır, iş yerimdeki odamda bitkiler de var. Fakat iç mekan bitkileriyle pek ilgilenmiyorum. Odadakilere de genelde temizlikçi arkadaşımız Evren bakar.
Bu Aleo veracık sanırım yedi-sekiz ay hiç gelişim göstermedi. Sonra bir gün saksısını devirince hiç kökü olmadığını gördük.
Evren aleo verayı suya koyarak köklendirmeye niyetlendi, su dolu bir plastik bardakla camın önüne yerleştirdi.
Sanırım üç ay kadar Evren'in tamamlayıp durduğu su içinde de bir gelişim olmadı.
Sonra Evren'imizi bir başka birime gönderdiler. Ben Evren kadar düzenli su takviyesi yapamadım. Birkaç kez, kaç gün sürdüğünü bilemediğim susuz kalmalar oldu.
Sonra yıllık izine çıktım. Sanırım bir on gün kadar yaz sıcağını su bardağında susuz geçirdi.
Döndüğümde tüm yaşadıklarına rağmen çok da harap vaziyette değildi. Su bardağı buharlaşan suyun bıraktığı kireçle beyazlaşmış, bitki de biraz büzüşmüştü.
Tam ilgilenmediğim için kendime de kızıyordum. O sinirle bardağı çöpe atmaya niyetlendim. Ama bardağı çöpe, aleo verayı odadaki saksıların birinin dibine attım.
Üstüne de biraz toprak atmıştım. Ama bu dikme eyleminden çok bir gömme merasimi gibiydi.
Aradan bir çok günler geçti.
Tam da emeklilik nedeniyle odamı toplamış, son paketleri arabaya yüklemiştim. Odamda bazıları pahalıca ve gösterişli 7-8 bitki vardı. Yerime bakacak arkadaşım
"Saksıları almayacak mısın?" diye sordu?
Bitkilere bakarken mezarından bir çift el uzatan aleo verayı gördüm. Tebessüm ettim.
"Sadece bunu alacağım." diyerek, elime geçen bir şeyle bir bardağa naklettim aleo verayı.
Eve götürüp küçük bir saksıya diktim. Az güneş alan bir yere koydum. Nadiren sulasam da her gün kontrol ediyorum.
Aleo Vera bu kadar dayanıklı mıdır bilemiyorum. Çok da önemli değil.
"Dosttan gelen, dostluk gibi kavidir." diyorum ben. Eğer başka dostlarımla söyleşirsem O'nun hakkında.
