O saksı benim minyatür bahçem zaten
Uzaktan bakınca balkonda yapayalnız bir saksı ama yaklaşınca kocaman bir bahçe görüyor insan ya da ben öyle görüyorum diyeyim, bu daha doğru olur.
Sen böyle çocukluğunu anımsayıp paylaştıkça ben ellerimin çimen kokusunu bile duyabiliyorum, çamurlu dizlerimi, bahçemizi baharla birlikte sıkça ziyaret eden çizgili kelebekleri görüyorum. Burnumun gerisinde ince bir sızı başlıyor, hani koyversem gözlerimden yaş süzülecek ama yiğitliğe laf getirmiyor ve birkaç derin nefes alarak gerçeklik çizgisinden -hiç istemeyerek de olsa- bir adım atıp şimdiki zamana dönüyorum. Mücadelemi eşim fark ediyor aslında ama tanımlayamıyor
Bir filmdeydi sanırım, karakterlerden biri ''mutlu çocuklar çocukken bisiklete binmişlerdir'' diyordu ya da buna benzer bir şeydi... Benim hiç bisikletim olmadı, bisiklete binmeyi hiç öğrenmedim (istemedim de çünkü bisiklet denen şey bana hiç güven vermiyor, neyse bu konumuzun dışında
) ama şu yaşımda daha iyi algılayabiliyorum ki mutlu bir çocukluk geçirmişim. Anılar, görüntüye dönüştüğünde burunda o sızı beliriyorsa bence güzel günlere, özlenen günlere dairdir...
Yaşlanıyor muyuz ne
