|
Ey insan! diye başlayan cümleleri hep çok sevmişimdir. Bana ve kendi türüme açgözlülüğünü, hak ve sınır tanımazlığını, bozgunculuğunu, kan dökücülüğünü hatırlatan, uyaran cümleler olur bunlar genelde. Ve yol yakınken "dön" yoksa sonu çok kötü olacak.
İnsan açgözlü bir kemirgen. İhtiyaç fazlasına gözünü dikmiş, yiyebileceğinden fazlasını biriktiren bir açgözlü kemirgen.
Sadece yolcusu hükmünde olduğu dünyayı üç günlük maskaralıkları, cakaları, fiyakaları için yok eder. Ormanlar ne yok hükmünde yoklar için yok edilir, dağlar, taşlar boynuna takıp takıştıracağı milyonluk incik boncuklarla süslensin diye oyulur, kazılır, patlatılır. Tıka basa yiyip karnı doysun diye hem kendi türünü hem diğer canlıları ezer, kanını döker.
Binalar diker, fabrikalar kurar, gölleri kurutur, denizleri, havayı, toprağı kirletir. Sonra da bakar ki aslında kendini yok ediyormuş ince ince. Depresyonlara girer, kanser olur, kalbi güçten düşer, damarları tıkanır, beyni iflas eder, ruhu da bedeni de yavaş yavaş çürür. Elindeki son model telefon, ne marka çanta ve ayakkabıyla mutluyum sanır bir de kendini.
Otlu saksımın başında bir anda bunlar geçti aklımdan "Ey insan" dedim kendime, "fıtratına sırtını döner şu binaya kapatırsan kendini işte böyle bir saksı içindeki bir tutam ota tav olur, ondan medet umarsın."
Ey insan! beter ol diyecektim tuttum kendimi çünkü:
Akşam haberlerinde izledim. Kırklareli Babaeski'de Gökçen isimli bir genç. Turizm Otelcilik'i 3. sınıftan terk etmiş. "O ben değildim sanki" diyor. Her şeye sırtını dönmüş, kendini sokak hayvanlarına adamış. Bir insanın yaşaması için asgari ne lazımsa onlarla yaşıyor, geri kalan hayatı başka canlara adanmış. Yaralı köpekler, kediler onunla hayata dönmüş, gözlerindeki mutluluk, ruhunda yaşadığı huzur ve tatmin hissini az buçuk tanıyorum ben de. O kara kara, sulu sulu, masum masum bakan yardıma muhtaç canlar için dünyanın bütün cazibesine sırtını dönebilmiş bir ulu yürek. Allah senden razı olsun ve bizleri de senin gibi yapsın. Dualarım seninle ve senin gibi nice kardeşlerimle.
|