Sevgili gilan, seni görmek beni cok mutlu etti.
Yaşamın getirdiği bazı zorunluklar var bilirsin, çok sevdiğin ailen den, doğup büyüdüğün şehrinden, işinden hatta ülkenden ayrılmak zorunda kalabiliyorsun.
İşte benim bahçemden vazgeçişim de boyle bir zorunluktan kaynaklı.
Özlüyorum, özledikçe bu sayfalarda gezintiye çıkıyorum ama tuhaftır gezdikçe daha fazla özlediğimi fark ediyorum.
Neyse ki "gilan" gibi can dostlarim var bahçelerini bana açıyorlar
Bu arada, bahçe haberine çok sevindim, küçücük balkonlarda bile harikalar yarattın şimdi bahçeni hayal bile edemiyorum ve çok büyük merakla takip edecegim.
Sahi sen A.B.D. deydin bahçe nerede, hani gelirsem diye soruyorum ☺