Teşekkür ederim arkadaşlar. Buyurun, gelin pastalar, kekler, börekler küçük kızdan. Yemek de yapar. Bütün kışı gazeteleri parçalayarak yemek yapmakla geçirdi, epey ustalaştı.
Tam oturdum pazar gününün fotoğraflarını ekleyecem, ''hadi kalk gidiyoruz'' denilince apar topar evden çıktık. Bu kadar bahçe sevgisi gözüme görünecek vardı. Önce uzun zamandır peşinde olduğum çizgili kertenkeleyi yakından görüntüleme fırsatı yakaladım.
Çok hızlı hareket eden bu canlı ben üzerine doğru gidince dondu kaldı, yavruydu sanırım. Dilini uzatıp uzatıp yerden bir şeyler araması dikkatimi çekti. Yakın biraz daha yakın derken eklediğim en yakın halini görüntüleyebildim.
Eşimin köklediği sarı ve kırmızı güller odun yığınlarının arasından yeniden doğdular. Buna çok sevindim.
Katmerli hatmi Pazar günü böyleydi.
Bugün böyle.
İyi ki bu fotoğrafları çekmişim, bakalım bir daha ne zaman giderim.
Sebebine gelince, biberlerin otlarını temizleyip, biraz fotoğraf çekip, elime bir kap alarak gidip dut toplayayım dedim. Bu arada fırının arkasındaki kalıcı ıspanakların tohumlarına da bakacaktım. Fırının arkasından bir kaç adım atmıştım ki arkamdan bir hışırtı geldi. Kertenkele sandım ama gayrı ihtiyari dönüp baktım. Ne göreyim fırının arkasındaki otların içine doğru bir şey gidiyor. Gidiyor gidiyor, bitmiyor. Bilek kalınlığında var. Dondum kaldım, sonra bağırmaya başladım, ''yılan var, yılan var''. Hemen evciğe koştum, kapısını kapatıp ışıkları açtım. Kepenkleri açmamıştık çünkü. Eşim bakmaya gitti, görememiş.
Dut falan kaldı. ''Hemen gidelim, hemen gidelim'', diye tutturdum, ''ben bir daha buraya gelmem'' falan ağzıma geleni söylüyorum.
Şeritli engerekten bu kadar hatta hiç korkmamıştım ama bu devasa boyutta bir şeydi, koyu gri ya da kahverengi, tuhaf bir rengi vardı. Aklıma geldikçe ürperiyorum. Eşim, yılan kovucu elektronik bir cihaz varmış, ondan alırız diyor fakat bilemiyorum bu korku ne kadar sürer.