Bu sabah son birkaç haftanın yorgunlukları çıktı herhalde, korkunç bir baş ağrısıyla uyandım ama biri sabah biri de öğleden sonra yaşadığım iki şey baş ağrımı geçirdi.
Sabah olan iki buçuk yaşındaki oğlumun kurduğu uzun ve sevimli cümleydi. Yanından yeni geldiğimiz anneannesini özlemiş olacak ki sabahın nurunda "anneeee meni ayak nede, papa aç, anneanne" (anne benim ayakkabılarım nerde kapıyı aç anneanneme gideceğim) cümlesiydi. Bir anda kurduğu bu uzun cümle beni hem çok şaşırttı, hem de güldürdü.
İkincisi de umudumu kesmeye başladığım su yasemini tohumlarından birinin çimlendiğini görmemdi. Uzak doğuda tapınak bahçelerini kokusuyla ve görüntüsüyle dolduran bu ağacın tohumunu çok merak ederek ve severek almış ve ekmiştim, kolay çimlendiği yazılmasına rağmen bir türlü çimlenmemesine canım çok sıkılmıştı.