|
İçimiz acıyor...
Zamanda çağlar atlanırken, sözde varlık-zenginlik uğruna insanlık geri gidiyor. Bazı insanlar ne zaman anlayacak ağacın sadece meyve veren odun olmadığını; ne zaman anlayacak bir ağacın bile havaya, toprağa, toprakta yaşayana can kattığını, o bütünün parçası olduğunu, insanın da sadece o canlardan biri olduğunu. Bir değil, 100 değil, 6000 can, az değil.
Kızılderili sözlerini duymuşuzdur çoğumuz ama anlayana, hissedene:
"Son Ağaç kesildiğinde, Son nehir kuruduğunda, Son balık öldüğünde. Beyaz Adam; paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak."
"Biz ağaçlara zarar vermek istemeyiz. Ne zaman onları kesmemiz gerekse, önce onlara tütün ikram ederiz. Odunu asla ziyan etmeyiz, lazım olduğu kadar keser, kestiğimizin hepsini kullanırız. Eğer onların hislerini düşünmez ve kesmeden önce tütün ikram etmezsek, ormanın diğer bütün ağaçları gözyaşı dökecektir, bu da bizim kalbimizi yaralar"
|