Bahçemizde çeşitli cins elma ağaçları var, bazı türlerde bu sene meyveler lekeli lekeli oysa her zamanki şekilde bakımları yapıldı.
Armutların gelişimi güzel, buralarda orak armudu dedikleri bir cins iyiden iyiye oldu, yemeğe bile başladık, diğer türler daha olmadı.
Bu orak armudunu sanırım seneler önce Oğuz'un dedesi dikmiş. Onlar buradaki bahçeyi ve tarlaları satıp İstanbul'a göç etmişler. Biz bahçeyi geri satın aldığımızda bu armut ağacına hayran kalmıştım. Ağacın gövdesi iki çatallıydı ve sanki birbirlerine sarılmış iki insanı andırıyordu. Hele bir de çiçeklendiğinde muhteşem bir görüntü sergiliyordu.
Yamaçta zar zor durmaya gayret ediyordu. Ev inşaatı biter bitmez ilk iş olarak ev önündeki yamacı kepçe yardımı ile düz alan haline getirdik ve 1000 metre karelik bir düzlük elde ettik.
Buraya çim ekmeden evvel hemen armut ağacının etrafını çevirdim, gübreli toprakla besledim. Ama o kadar ihtiyarladı ki, kuruyan dallarını kestik, gövdesindeki yarıkları karıncalardan kurtardık. Şaka maka 20 yıldan fazla bize de meyve verdi ve hala o kadar çok meyve veriyor ki kuşlar da tepesinde, çoğu da yerlere dökülüyor.
Evvelki sene Manyas'a gelen bir Tümgeneral (adını hatırlayamadım) köye gelmek istemiş. Kapımızın önünde bir askeri jeep ve bir makam arabası durdu.
Misafir beklemiyorduk ve gelenleri de tanımıyorduk. Resmi kıyafetli dimdik bir paşa bahçeden içeri girmeden koşarak bir asker yanıma geldi. "Müsadenizle paşam sizi ziyaret etmek istiyor" dediğinde şaşırmıştık.
Hemen buyur ettik, balkonda otururken paşanın gözü armut ağacındaydı ama tereddütlü bir bakışı vardı.
- Bu armut o orak armudu mu? diye sordu.
Meğerse paşa daha ufacık bir çocukken anneannesi ile bu köye misafir gelmiş. Yamaç ve kıraç yerdeki bu armut ağacının meyvelerinden her sabah bol bol toplar ve yermiş. " Ondaki tadı hiçbir armutta bulamadım" dedi.
Uzun uzun sohbet ettik, bir asker ağaçtan bir poşet dolusu armut topladı ve paşaya hediye ettik.
Çocukluğunun ve burada geçirdiği güzel günlerin hatırası onu çok mutlu etmişti, biz de kendilerini tanımaktan çok mutlu olduk.
Adını Oğuz mutlaka hatırlıyordur ama o şimdi Manyas'a gittiği için yazamıyorum.
İşte bizim o Karamürsel sepeti gibi ufak tefek meyvesi olan ama büyük hatıraları içinde saklıyan armudumuz.... ve diğerleri.