Dün babalar günüydü. Benim babam 90 yaşında, emekli orman mühendisi. Vaktiyle mesleki araştırmalar için Afrika'dan Avustralya'ya, Amerika'dan Rusya'ya tüm dünyayı dolaşmış, hazırladığı raporlar ve yaptığı ağaçlandırma projeleriyle Türkiye ormancılığının gelişimine büyük katkı sağlamıştı. Annem de 85 yaşında, doğa ve yeşil aşığı bir insandır.Ama nedense hayatlarında kendilerine ait dikili tek bir ağaçları olamamıştı. Sağlık nedenleriyle onları bahçeme hiç götürememiştim.
Dünya halidir, ne olur ne olmaz diyerek, dün eşimle onları bahçeye götürdük. Dolaştılar, kuyudan çıkan buz gibi suları içtiler, ellerini yüzlerini yıkadılar, cevizlerin yapraklarını okşayıp parmaklarını kokladılar (çok güzel kokuyormuş ben de yeni öğrendim) ve tarifsiz mutlu oldular. Gözlerindeki sevinç ve gurur ifadesi görülmeye değerdi.
Bahçeniz varsa ve ana babanızı götürmediyseniz, sakın ihmal etmeyin. Dünya kadar hayır duası alırsınız.
