Benim Paşa çok ilginç bir kuş gerçekten de... Bana gelen böyle oluyor galiba. Kır atın yanında duran ya huyundan, ya suyundan diye boşuna dememiş atalar. Yaklaşık 3,5 yaşında ve bize fazlasıyla alışık. Yaklaşık 50 kelimemiz var. Bazen bilinçliymişçesine anlamlı cümleleri ve kelime uydurmaları da... Favori tezahüratımız; "yayaya, şaşaşa, Paşa, Paşaaa....". Kendinin kuş olduğunu unutup; "annejiiim, ablajımmm, kuşlar nasıl yapıyolar?" sorusunu yöneltip kendi kendine "cik, cik, ciiiik!" diye cevap vermesi de cabası. Fincan Hanım'ı çok seviyor. "Hişşşşt, Şincan; onlar senin kardeşin!" diyor. Biz bir şey yerken ona vermezsek yine başlıyor; "hişşşt, cablacım (bu kendi icatlarından, canım ablacığımın kısaltması), Neslihancııım, Erhancım(kardeşim senede 10 gün bizimle ama o yine de çağırıp duruyor kardeşimi), yakışıklııı!"Engelli bir mubişim daha vardı, melek olan. Onu çok seviyordu, yavruymuş gibi bakardı ona Paşa. Hala unutmadı, bazen "can dostum Bıcır!" diyor bazen de melek olan kedim Mercan'ı hatırlayıp onun adını söylüyor... Bizimkine Türkçe yetmedi Lehçe'ye el attı. Kardeşimin eşi Leh. Bizim "cığım" ekinin yerine onlar "ka" ekini getiriyorlar isimlere... Ama bizim Paşa işi apayrı bir boyuta taşıdı: Paşacika, ablacika, annecika, cikcika, Boncuka(papağanımın adı)! Bu kelimelerin hiçbirini bu şekilde öğretmedik işin ilginci. Kanaryamın adı Şeker. Baktım geçen gün gitmiş kafesin üzerinde "yakışıklı Şekerim Şekercika!" deyip duruyor...
İşte böyle bir çocuk bizim Paşa....
