[leventali]

Herkese günaydın.

Kızımı görmeye gidecektim Ankara'ya. Bu hafta hemde. Bu toplantı tarihi ilan edildiğinden 1 hafta kaydırdım. Arkadaşların Adana'da yaşayıp, yılda 1 kez yapılan böyle bir toplantıya karşı biraz daha ilgili ve hassas olmasını bekliyorum herkesten.

1 saat de olsa herkesin ayırabileceği bir zaman olabileceğini düşünüyorum. Çok büyük bir neden olmadıktan sonra. 11-16 saatleri arası ve pazar günü.

Çığrından çıkmış bir dönemde bir soluk alırsınız.

Orta okulda okuyorum.

Hava soğuk.

Yağmur durmuş.

69 mevcut sınıf.

3'erli oturuyoruz.

Cam, nemden dışarısı göküzmüyor.

Hoca bir kaç kez pencerelerin bir müddet açılmasını rica etti. Sınıftan öyle bir "Hayır hocam" çıktı ki hoca bile vazgeçti.

Bir ara bana döndü ve

- Levent Ali buraya gel, dedi.

Sınıfta sessizlik. Gittim yanına. Pencereden aşağıdaki ağacı gösterdi bana.

- Şu ağacı görüyor musun?

- Evet hocam.

- İşte şimdi o ağacın altına gidip, biz seni geri çağırana kadar orada bekleyeceksin.

Tabi sınıfın tüm havası değişti.

Hayırlar, "Evet hocam"a dönüştü. İtirazlarımız kafi gelmeyince, içimizden alayını kalaylayarak gittik ağacın altına.

Sıcacık sınıftan çıkınca tabi kat be kat daha soğuk geldi hava. Tir tir titriyoruz.

Tüm sınıf pencerede, sıcacık mekanlarında, el sallayanlar, gülenler...

Sanırım bu işkence 5 dakika kadar sürdü. Sonra hocamın gülerek, eliyle gelmemi işaret etmesiyle ok gibi fırladım.

Kapıyı çalmadan daldım içeri.

Aman Allah'ım! Sınıfta bir koku, bir bunaltıcı hava, nefes almak da zorlanıyor insan. Üşümüşlüğümü unutup tek söylediğim:

- Hocam içerisi çok pis kokuyor pencereleri açalım.

Sınıfın bütün "Hayır"larına karşın pencere açılma emri verildi.

Ve bugün bile kulaklarımda çınlayan ses tonuyla sınıfa dönüp:

- Gerçek hayatta böyledir arkadaşlar. Yaşadığınız ortamın çok uygun, güzel olduğunu düşünürsünüz. Mutlu olduğunuzu da sanırsınız.

Taa ki birileri size zorla pencereyi açtırıp, bir soluk almanızı sağlayana kadar...




Haydi arkadaşlar. Şu pencereleri bir açalım..