Ben bittim arkadaşlar...
Mercan'ım bu kadar çabuk aşık edip kendine, böylesine hızlı mı bırakacaktı beni? Kalbim sızlıyor. Gözyaşlarım yetmiyor acımı ifade etmeye...
Bahçeye çıkıyor ikisi de. Dün gece ilk defa Mercan eve gelmedi. Sabah kalktığımda yan taraftaki terkedilmiş evin bahçesinde kustuğunu gördüm. Gel kızım diye seslensem de gelmedi. O bahçeye geçmem mümkün değil. Bir sandalyeye çıkıp baktım. "Gel" dedim, öylece baktı gözlerim taaa içine. Kalbimi vurdu o bakışlar. Ömrümün sonuna dek unutamayacağım bakışlar...
Dün bir daha göremedim, sürekli seslensem de... Hep aradım. Acaba o evden sokağa mı geçti diye saatlerce sokakları dolandım. Fincan'da ise bir huzursuzluk. Sürekli miyavlıyor, ağlıyor...
Bu sabah yine aramaya indim aşağıya... Fincan'ım da yanımda... Sürekli ortancaların arka tarafındaki köşeye gidip gelip bana bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Eve gelirken o duvarın üstünden geçmeyi Mercan öğretmişti ona. 1 ayda öyle çok anı bıraktı ki bize. Fincan ne kadar dövse de çok da sevdi onu... Ve kardeşinin yerini gösterdi bana Fincan'ım!
Eğildim... Meleğim sonsuz uykuya yatmış, gözleri sonsuzluğa bakarak... Bana gelmeye çalışmış son nefesine dek. Ben bulamamışım onu. Canı yandı mı, nasıl oldu, ne oldu? Ve ben niye yanında olamadım meleğimin?
Bembeyaz gelin ettim kızımı, sarıp sarmalayıp... Sonsuz uykunda rahat ol meleğim. Huzur içinde yat. Seni hep seveceğim. Sonsuzlukta buluşmak dileğiyle sevgi meleğim...
