Alıntı:
Orijinal Mesaj Sahibi eceyıldız
büyük geçmiş olsun umarım şimdi daha iyisindir.
bende fincan hanıma bakarak iç geçiriyorum benim kedilerden yana hiç şansım olmadı aklıma geldikçe çok üzülüyorum ne zaman bir kedi beslemeye kalktıysam bir sorun oldu en son kedimizde çok feci bir şekilde can verince üstelik daha 4 günlük 4 yavrusu varken. bütün aile kedinin ve yavruların başında oturup ağlamaya başladık babamın dizlerini dövüp vahlanarak ağlaması hiç aklımdan gitmez şimdi bunları yazarken bile boğazım düğüm oldu. bizde ne yapıp ne edip yavruları hayatta tutmaya çalıştık ama muvaffak olamadık hepsini kaybettik o gün bu gündür bir daha eve kedi almamaya karar verdik ailece...
hayvan beslemek çok büyük bir sorumluluk başlarına birşey geldiğince o suçluluk duygusu asla bırakmıyor insanı bende hala o kediyi ve yavrularını unutamıyorum aradan yıllar geçmiş olmasına rağmen...
şimdi size ve hayvan dostlarınıza bakarak mutluluk ve sağlık diliyorum allah huzurunuzu ve mutluluğunuzu bozmasın...
|
Sevgili Eceyıldız,
İyi dileklerin için çok teşekkür ederim öncelikle...
Bir cana bağlanıp, onu kaybetmenin acısını çok iyi bilirim ben de. Yıllar önce bir kedimiz vardı: Cingöz. Kardeşimin minicik bir yavruyken bir lağım giderinden kurtarıp eve getirdiği, pirelerinden kurtarmak için saatlerce uğraştığımız bir can. Büyüyüp ailemizin bir bireyi olmuştu. Her gün rahmetli dedemle sabah namazına camiye gider, kapıda onu bekleyip dönüp eve gelirdi onun peşisıra. Bir gün nasıl olduysa biri bir tekme atmış, kalça kemiği dağılmış. Çok acı çekmişti gözümüz önünde. Sonra iyileşti. Yıllarca bizimle kaldı. Ta ki bir gün ortadan yok oluncaya dek. Erkek kardeşimle beraber günlerce gözyaşları içinde, sokaklarda onu aradık. O zamanlar, "iyi kedi sahibine ölüsünü göstermezmiş" demişlerdi. Annem "başka kedi alırsınız" dediyse de "hiçbir kedi ona benzeyemez" diye öylesine çok gözyaşı dökmüştük ki, annem bu kez başka bir hayvan almamızı yasaklamıştı. Ama yıllar sonra bir mucizeler zinciriyle karşıma çıkan Fincan Hanım yasak falan dinlemeden dalıverdi içimize...
Hoş ben bu arada başka pek çok cana da yüreğimin ve evimizin kapılarını açmıştım. Daha geçtiğimiz günlerde minicik
Bıcır'ı kaybetmemin acısı düştü yüreğime. Sonra civcivlerin ikisi melek oldu...
Velhasıl, zordur alıştığın bir candan ayrılmak... Hele ki onlar melek olup uçarken, çaresiz kalmak en zoru... Ama bu yüzden onlara bakmaktan vazgeçmemek gerekir. Bence onları sevmekten vazgeçmeyin ve bir başka kediciğe açın yuvanızı ve kalbinizi... İnanın hayatınızda çok şey değişip daha da güzelleşecektir...
Sevgi ve selam ile...