Sınırdan sonra yaklaşık 2 saat yol aldıktan sonra, arabanın yol bilgisayarından ancak 70 km yol alabildiğimizi gördüğümde irkildim. Zira en az 150 km yol geldiğimizi sanıyordum ve bir hayli yorulmaya başlamıştım. Eyvah bu gidişle karanlığa kalacağız. Bu yol bitmez derken baktık sağ tarafta Mas Karadeniz Dinlenme Tesisler ve Restoranı yazan bir konaklama yeri var. Hemen durup bir soluklanalım dedik.
Üç beş Türk vatandaşı ve tesis sahibi ile sohbetimiz oldu. Tiflis’e daha 325 km yolumuz bulunduğu, yollarda hız limitinin 80 km olduğunu, Gürcü şoförlerin pek alışık olmadığımız davranışlarıyla karşılaşabileceğimiz için bizim bu hızında altında gitmemizin daha yararlı olacağı, oldukça donanımlı olan polisin bizi gereksiz yere durdurmayacağı, durdurduğunda da mutlaka haklı olacağı, bu nedenle hiç itiraz etmememiz gerektiği bilgisi aldık. Yollarda radar olup olmadığını sorduk. Olabilir şeklinde bir yanıtla yetinmek durumunda kaldık.
Geri kalan 325 km bu gidiş ve tempo ile 8-9 saat sürer mi diye sorduğumda, pek sürmez ilerde otoyol başlayacak daha çabuk varırsınız cevabı aldık. Otoyol paralı mı sorumuza parasız cevabı aldık. Bu arada bir 70 km lafı geçti, sanırım 70 km sonra otoyol başlayacak diye düşündüm ve karnımızı Türk yemekleri ile doyurup çayımızı içip tekrar yola koyulduk. Bu bizim Gürcistan’da ilk ve sondan bir önceki Türk yemeğimiz olduğunu o an bilememiştik.
Bu arada dikkatimi çeken bir şey olmuştu. Denizden yaklaşık 40-50 km içeride olduğumuz halde, Mola verdiğim bu tesisin bahçesinde bir muz ağacı ile bir küçük palmiye ya da hurma ağacı görmek bizi bayağı şaştırtmıştı.
Hızımızı 70-75 km ile sabitleyip yerleşim mahallerinde 50 km geçmeden ilerlemeye devam ettik. Birkaç Türk Lokanta ve tesisi yazan yerlerde durmadık. Yola çıkalı yaklaşık 17 saati geçmiş ve önümüzde Gurjaani’ye kadar süresini kestiremediğimiz 400 küsür kilometre daha vardı.
Durumu pek anlayabilmiş olmadığım ve ön yargılı yazmak istemediğim için üzerinde gittiğimiz yolda ki trafik akışı ve Gürcü’lerin araç kullanımları konusuna daha sonra değineceğim.
Moladan sonra 2 saat yol aldık otoyol yok, 3 saat oldu otoyol yok, hava karardı farları yaktık otoyol yok. Birkaç rampa iniş ve çıkışında 3. bir şeritle (solama şeriti) karşılaştığımız için sanırım oto yol edikleri bu olsa gerek diye düşünürken birden 2 gidiş 2 gelişli, ortası refüjle bölünmüş bir yolda olduğumuzu gördük. Hız sınırı 110 km olarak belirlenmiş bu yolda sanırım kamera ile izleme ve hız kontrolu yapılıyor uyarısı amacı ile sık sık kamera resimleri de vardı.
Cruise Control’lu 110 km’ye ayarlayıp birkaç kilometre gittiğimde, fark ettim ki 110 km yi geçmeyen bir tek ben varım. Rusya’da Ciguli diye adlandırdığımız bizdeki 124 Murat arabaların benzerleri bile 120-130 gidiyorlar. İkinci dünya savaşından kalmış kamyonlar bile beni solamaya çalışıyorlar. Aralıksız 20 saati geçkin direksiyon başında olmanın yarattığı ruh haliyle, siz gidersiniz de ben gidem mi diyerek, aldım aracı Cruise Control’den başladım basmaya, 140-150-160 km hızda. O anda fark ettim ki Gürcistan’dan aldığım euro dizel’in performansı çok iyi. 6 vites 140 km de, gaza bir parça dokunuyorum, araç birkaç saniyede 150-160 çıkıveriyor. Solamadığım araç kalmadı ve bu tempoda giderken ve ohhh yol çabuk bitecek bu gidişlediye düşünürken, Gürcistanı batı-doğu yönünde bir uçtan diğer uca geçen karayolu üzerindeki Gürcaani sapağını kaçırıp güneye doğru Tiflis şehir merkezine yöneldiğimizi fark edemedim. Yolda artık Kamyon ve Tır benzeri araçlar çok azalmış ve Tiflis’e de 10-15 kilometre yolumuz kalmıştı. Gurjaani yolununda Tiflis şehir merkezinden geçilerek gidiliyor yanılgısı ile Tiflis şehir merkezine kadar geldik ve düştük şehir trafiğinin içine. Şehir içinde bir süre ana yolu takip etmeye çalıştım. Bu arada hemen belirteyim şehrin gece görünüşü ve ışıklandırması çok hoş. Yoğun trafik nereye akıyorsa o yönü takip etmeye başladım. Bir taraftan da Gürjaani yazan yol levhası bakınırken ve şehir içinde bir hamam böceği gibi gezinirken birden yollar bitti sokaklar bitti... Karar verdik ki kaybolmuşuz !!!
DEVAMI GELECEK