Benim sokağımdaki sokak köpeklerinden 7 haftalık olan yavru sayısı meğer altı değil yediymiş. Beş tanesini Hayvanları Kurtarma' nın barınağından gelip aldılar. Yakalamak zorlu oldu. Üçünü bir günde, ikisini ise sonraki günde yakalayarak teslim ettik. Bu arada ayağı kırık olduğunu düşündüğümüz 8 aylık yavruyu da zorlukla yakalayarak bağladık ve sabaha dek uslu uslu bekledikten sonra araba içindeki kafese almak için daha da zorlu dakikalar yaşandı. Bir sebepten barınağa gitmesine gönlümüz razı olmadı ve tanıdığımız, bildiğimiz bir veteriner hanımın yardımcı olması ile kliniğe gönderdik. Orada uyutularak röntgeni çekildi, ayağının çıkık olduğu anlaşıldı. Ödemli olduğu için uğraştığı halde yerine oturtamamış veteriner. Kendi kendisine kaynama yapacağını ama ayağının bundan sonra aksak kalacağını söyledi veteriner. Geri geldi sokağımıza. 3 gün bahçede tutabildik ama sonunda dışarı kardeşlerinin yanına çıkmak istedi ve şimdi bir aradalar.
Son duruma göre 3 yetişkin, sekiz aylık 4 yavru ve 7 haftalık 2 yavru olmak üzere toplam 9 köpek ile sokağımız epey şenlikli.
Barınak yetişkinleri kabul etmiyormuş. Zaten bunca zaman sonra yetişkinleri göndermek onlara kötülük olur, oradan kimse alıp da sahiplenmez onları yavru köpekleri sahiplenmek dururken. 3 hafta sonra en küçük iki yavruyu da gelip alacaklar. Garipler gidenlerden fırsat bulup süt emememişler annelerinden, fare gibiler. Kuru mamalardan yemeye çalışıyorlar, kıtır kıtır bonbon şeker yer gibi
Yani anlayacağınız benim de sorumluluğum epey büyük, siz dostlar gibi. İki yavru o kadar ufak ki ezilecekler mi, çukura mı düşecekler diye düşünmek, arabaların gaza basarak bu çıkmaz sokakta şuursuzca hayvanlarla sürüşmeleri derken hayat onlar için zor olduğu kadar onları korumak isteyen bizler için de bir o kadar yıpratıcı olabiliyor.