|
Didim'de bir ingiliz aile, devamlı doyurduğu sokak köpeklerinden birini sahiplendi.
Özel bir ırk özelliği taşımayan, aksine bir çok cinsin kırması bir hayvandı. Mutlaka bu köpeğin bir özelliği vardır düşüncesiyle "neden bu köpek?" diye sordum.
"Biz sadece onu değil, tüm köpeklere eşit davrandık ve sahiplendik. Bu köpek ne gece ne de gündüz aç veya tok hiç kapımızdan ayrılmadı. Biz evde değilken de kapımızı aç karnına bekledi. Diğerleri kim karnını doyurursa oraya giderken bu kaldı. Aslında o bizi sahiplenmiş" dedi.
Bu aile gibi buraya yerleşen bir çok ingiliz aile sokak hayvanlarını bizim insanımızdan daha çok sahiplenmekteler.
Bahçelerinde ve kapı önlerinde sokak hayvanlarını beslerler.
Ülkelerine gittiklerinde de burda kalan hayvanlarının bakımını ücret karşılığı birilerine yaptırırlar.
Gezdirdikleri köpeğin dışkısı için poşetleri ve ellerinde eldivenleri ile gezerler.
Ülkelerinde hayvanların dışkılarından sahipleri sorumludur ve uymayanlar cezalandırılır.
Sahilde bizim insanımız, kumsala dışkısını bırakan köpeğinin asla dışkısına dokunmaz.
Doğa sevgisi çok geniş kapsamlıdır onlar için.
Doğaya saygı zaten çevre bilincini de oluşturduğundan olsa gerek, plajda kendi çöplerini de biriktirir uygun yere bırakırlar. Bu bir kültür meselesidir biraz da.
Doğayı diğer canlılarla paylaşma, sahip çıkma ise insan olma sorumluluğundadır.
İngilizcem çok yetersiz ama, ben bu insanlarla aynı dili konuşabiliyorum.
Size geçen yazlardan bir hikayemi anlatayım.
Kapısında aç köpeği taş atarak kovan mangalcı, alışırsa hep gelir mantığıyla kovar.
İngiliz komşularım önce hayvanlarını doyurur, onları yerken takip eder eşitlik sağlanması için, onlar doyunca kendi yemeğini yer.
Evlerinin bahceleri bitişik olan bu iki aile sürekli hayvanlar konusunda tartışırlar.
Türk aile, ingiliz ailenin kapı önlerini, site içerisini köpeklerle-kedilerle dolduran bu aileden şikayetçidir.
Karakolda konular dile getirilir.
İngiliz aile, "ülkenizin sokak hayvanları sorunu var ve biz az da olsa yardımda bulunuyoruz, bu suç mudur? Hayvanların ne zararını görmüşler? Sürekli hayvanları taşlıyor biz de şikayetçiyiz " der. Türk aile ise bu kadar çok seviyorsa köpeklerin hepsini bahçesine almasını ve orda bakmasını ister.
Polis arada kalmıştır kendine göre.
Ben ne yapayım şimdi ikisi de haklı der bana. Ben de tutanaktan önce bir insan olarak düşünmesini önerdim. "E ee abla ikisi de haklı ama, türk ailenin de çocukları var. Adam kendi korkuyor köpeklerden benim gibi, çocukları da var. İstemiyor ve haklı, ingiliz zaten evinin içinde, bahçesinde kedi ve köpek bakıyor, yetmiyor sokakta ne kadar hayvan var kapısında doyuruyor. Hepsini toplamasın kapısına, gitsin nerdeyse hayvanlar orda beslesin." diyerek şikayet dilekçesi için tutanak yazmakta zorlandı.
Yasalarımızın insan haklarına uygun düzenlenip, hayvan hakları adına hiç bir yasanın hala olmaması, bu gibi durumlarda yasa uygulayanların taktirine bırakılması tam Aziz Nesin hikayeleri yaşamalarımıza sebep olmaktadır.
Türk ailenin 4 yaşındaki sevimli kızı yeni doğmuş köpek yavrusunu annesini emerken izledi, anne ve babası kızı zor ayırdı bu seyirden. Ufaklık çok ısrar etmiş olacak ki tekrar geldiler yavruları kızlarına göstermeye. Ben de yaşanan bu olayı tatlıya bağlamanın da rahatlığıyla annenin sütten kesmesini bekledikleri taktirde sevdikleri bir yavruyu kendilerine verebileceğimi söyledim. Yüzünü ekşiten aile, kızlarının sevinç çığlakları ile önce sessiz kaldılar. Zannederim annenin yavrusuna sahip çıkışını, onları emzirişini, onların oyun oynayışlarını uzun uzun izledikten sonra aslında onların ne kadar savunmasız, masum canlılar olduklarını anladılar.
Şimdi bahçelerinde baktıkları üç köpekleri var. Bu sevdikleri yavruyu İstanbul'a evlerine götürüyorlar. Yan komşu ingiliz aile ise kışın diğer iki köpeklerini besliyor.
Adamcağız en çok ufak kızı sayesinde hayvan korkusunu yendi ve şimdi bir hayvansever oldu. Arada ona da görev veriyoruz. Lokantalardan artıkların toplanması ve dağıtılmasını severek yapıyor ve bizi artık çok iyi anlıyor.
|