Alıntı:
Orijinal Mesaj Sahibi ilksenozturk
bir psikologun yazısını okumuştum çok önceden bir gazetede,
şiddet konusu ile ilgili çalışmaları olan bir psikolog.
aile içi şiddet problemleri karakol- mahkeme vb kurumlara yansımış ailelerin çocukları üzerinde bir çalışma yapmış,
çalışmada 2-5 yaş arası çocuklar kullanılmış
önlerine bir kalem ve üzerinde yavru kedi, köpek resimleri olan kağıtlar verilmiş
bu çocukların istisnasız hepsi öfke ile kalemi alıp hayvan resimlerinin üzerini karalamış, gözlerini delmeye çalışmış, kağıdı yırtarcasına ve hınçla çizmişler, çizmişler, çizmişler...
istisnasız hepsi...
psikolog yazısında 'öfkelerini boşaltıyorlardı, büyük bir sinir ile yapıyorlardı bunu' diye çocukların halini ifade ediyordu.
konuyla birebir ilgili değil ama bize hayvana şiddetin çok büyük şeylerin göstergesi olabileceğini gösteriyor |
Sn. ilksenozturk,
bence tam da konu ile alakalı bir konuda, paylaştığınız bu örnek olay ile konuyu pekiştirmiş oldunuz. Sağolunuz.
Çocuk sahibi olan ebeveynler, eğitimciler, yakın akraba ve çevrelerinde küçük çocukların davranış ve ruh hallerini yorumlayan sorumluluk sahibi herkes bu konuda taşın altına elini koymalı. Bir şekilde sorumluluk duygusu ile eğer böyle bir şiddeti çocukta yakalarsa, zaman kaybetmeden harekete geçmeli.
Küçük yaşta düzeltilmesi gereken bu sağlıksız davranışlar için zaman geçtikçe eller kollar bağlı kalabilir. Bu travmatik bozukluklar, ruhlardan silinmeyebilir.
Bizler çocukların gözünde rol model olabileceğimizi bildikten sonra, bu bilinç düzeyinde olan yetişkinlerin şekillendireceği çocukların hayvansever, doğasever, hümanizma duygusu gelişen, sorunlarını konuşarak çözmeyi öğrenmiş çocuklar yetiştirmesi zor olmamalı.
Tepki göstermek illa ki her zaman legal yollara başvurmak veya fanatikçe hayvan koruma derneklerine kayıt yaptırmak değildir. Sıradan her insanın yapabileceği bir şeyler var.
Önce kendimizi eğitelim. Sonra çevremizi.
Saygılar.