Ne diyeyim sevgili çisem, kalbim de yüzüm de sevinçten ışıl ışıl okudum yazınızı. Görmeyi, birlikte, içinde yaşamak istediğim insanı, mahalleyi yazmışsınız. Bunun Türkiye şartlarında bir ütopya olmayabileceğini gösteriyor mahalleniz ki bu bizler için çok büyük bir umut.
Darısı sokaklarda insanların merhametine muhtaç yaşayan diğer zavallıcıkların başına. Ben burada tekim. Sözlü olarak destek veren de var, şikâyetçi olup hakaret eden, tehdit eden de imza toplayıp attırmakla bile tehdit ediyorlar. Çok rahat hareket edemiyorum. Köpekleri buraya benim alıştırdığımı düşünüyorlar. Yazın gürültüden uyuyamıyorlarmış. Ne kadar izah etsem de anlamıyorlar, anlamak istemiyorlar. Lafa gelince mangalda kül bırakmayan, dinden diyanetten dem vuran insanlar iş icraata gelince destek olmadığı gibi köstek oluyor. En çok da canım bu ikiyüzlülüğe sıkılıyor.
Cehalet ve empati eksikliği başka bir sebebi yok. O kadar alışmışlar ki her konuda olduğu gibi bu konuda da kendilerini dünyanın merkezinde sanıyorlar. Her şey onlar içinmiş gibi. Aslında onlar her şeyle birlikte anlam kazanıyorlar, hayvanı, bitkisi, dağı, taşı olmasa onlar da olmayacak haberleri yok. Ama gel de anlat. Cehalet genlerine işlemiş.
Sabırlı olmaya, nezaketimi muhafaza etmeye çalışıyorum. Haberlerde bazen çıkar ya antipatik, saldırgan, hayvansever sosyetik kadınlar muhabbeti döner hep ülkemizde. Hayvansever olmak zengin, tuzu kuru insan sınıfına mahsus bir durum gibi algılanır olmuş. Bunu kırmaya çalışıyorum. Dinleyenler, destek olanlar, benden sonra fikrini değiştirenler oldu elbette. Ama henüz icraata geçecek cesareti bulamıyorlar kendilerinde. Çünkü cahil insanların tepkilerine karşı koymak gerçekten çok sabır ve cesaret isteyen bir iş.
Konuyu sizin de belirttiğiniz gibi yanlış başlıkta konuşuyoruz.
Moderatörümüzden bu konuda yardım isteyebiliriz. Mesajlarımızı ilgili başlığa taşıyabilirler.