[ilksenozturk]

benim de çok küçük yaşta bana gelmiş bir köpeğim vardı. o 14 yaşına gelene kadar apartmanda yaşadık. çok fazla havlardı, tanımadığı insanlara karşı oldukça yabaniydi, ısırmazdı ama korkutmak için elinden geleni yapardı. bu huyunu da yavruyken ondan korkan insanların tepkilerine karşılık geliştirmişti ve vazgeçirememiştik. köpeğim yaşlandıkça bakımı ile ilgili hiçbir değişiklik olmamasına karşın koku da olmaya başlamıştı. dini sebepler yüzünden köpeklerden hoşlanmayan komşularımızın evine dalıp kolaçan etmişliği de vardır bizimkinin. kesinlikle sessiz bir köpek değildi, oyun uynarken dünyaları yıkardı havlamasıyla. elimizden geleni yapardık ama yine de bizimkisi inatla vazgeçmezdi huyundan.

ne oldu biliyor musunuz 14 yıl boyunca o apartmanda? o yaşarken hatır gönül vardı, herhangi kötü bir söz etmediler bizimkinin tüm cadılıklarına rağmen. komşularımız köpeğimi kaybettiğimiz zaman bizimle beraber üzüldüler. çünkü biz köpeğimizi çok seviyorduk, onlar da bu sevgiye şaşırıyorlar ve saygı duyuyorlardı. yaşlandığında sessizleşmişti köpeğimiz, havlamaz bağırmaz olmuştu, kulakları da pek duymuyordu. ondan epey çekmiş komşularımız onun yaşlanmasına bizimle beraber dertleniyorlardı, havlamamasına bile inanır mısınız? çok yaşlandı, artık havlamıyor bile diye aralarında üzüntüyle konuşmalarına defalarca şahit olmuştum.

hepimize böyle komşular nasip olur inşallah.