Alıntı:
|
Aybala da öyküsünü anlatmalı...
|
Bunu ne kadar çok anlatırsam o kadar çok ders alırım değil mi?
Tatilde arkadaşımla Badavut plajından Sarmısaklı'ya yürümeye karar verdik. Yol boyu fıstık çamı ormanları vardı ve ağaçlar yoldan dikenli tellerle ayrılmıştı. O zamanlar sitede bonsai yeni yeni konuşuluyordu.
Birden dikenli tellerin dibindeki çimlenmiş çam fidelerini gördüm. Boyları bir karış ya da biraz fazlaydı. Gözlerim yerinden fırladı. Bu fidanları söküp sitedeki bonsaicilere (o zamanlar bonsaisever ve oktars) hava atabilirdim. Ayrıca fıstık tohumlarını alıp çimlenmelerini kim bekleyecekti. Çimlenmişleri işte buradaydı.
Sonra yanımdaki arkadaşa, "bak bunlardan çok güzel bonsai olur (çok anlarım ya) hadi sökelim" dedim. O da hiç anlamaz garibim, "olur" dedi.
Benim yanımda ufak bir tırnak çakısı vardı. Yol kenarına çömelip başladık çakı ile toprağı eşelemeye. Bir iki tanesini söktük. Yanımızda pet şişede su da vardı. Onun bir kısmını diğer sökeceklerimiz fidelerin dibine döktük ki toprak yumuşasın. Sonra dibinde bir miktar su kalmış pet şişenin içine söktüğümüz fideleri koyduk ve ganimet bulmuş gibi sökmeye devam ettik. Biz sırtımızı yola dönmüş operasyonumuzu yaparken yolda bir araba durdu. Döndüğümüzde jandarmalarla gözgöze geldik.
Ön koltukta oturan jandarma sordu.
- Hanımefendi ne yapıyorsunuz?
Arkadaşımla birbirimize baktık. Sahi biz ne yapıyorduk? Şimdi bunu nasıl anlatırdık.
- Bunlardan bonsai yapacağız...(ikna olmamış gibi baktı) biz internette ağaçlarla ilgilenen bir grubuz...vs. diye bir şeyler anlatmaya çalıştım ama elim ayağım buz gibi oldu. Jandarma bize hesap soruyorsa kesin yanlış bir şey yapmıştık.
Sonra öndeki koltukta oturan jandarma arka koltukta oturan (büyük ihtimal) komutana anlattıklarımdan anladıklarını (ki hiç bir şey anlamadığına eminim ) anlattı. Bu sırada biz resmen karatahta önünde cezaya kalmış öğrenci gibiydik. Birimizin elinde pet şişe içinde fidanlar, diğerimizde çakı...eller çamurlu. Fotoğraf bu.
Neyse, sonra komutan insaflı çıktı, "bu yasak! daha fazla sökmesinler" dedi. Biz de "peki dedik." Sonra onlar gitti biz de yolumuza devam ettik.
O sırada yol kenarındaki fideler hala gözüme ilişiyordu. Hele bir tane gördüm içim gitti. Bak bunu sökelim başka sökmeyelim dedim arkadaşıma. (Kötü ruh işbaşında.) Ama bu sefer arkadaşımı ikna edemedim. " Bak bunlar yol kenarına düşmüş, çevrili arazi dışında aslında bunları sökmek yasak değil vs." dedim ama ikna olmadı. İş başa düşmüştü. Tam fidenin başına konuşlanmıştım ki bir araba sesi duymamla kendimi yola atmam bir oldu. O zaman pes ettim.
Sonrasında pet şişe içinde fıstık çamları 1 gün pansiyonda bekledi. Ancak ertesi gün 8 saat yolculuktan sonra İstanbul'da toprakla buluştu.
Sonra...
devamını anlatamayacağım.