|
Bir veda sonrasının hüznünü ancak yeni doğan bir umut silebilirdi değil mi? İlk kaktüsüm, dostum, sırdaşım, sevdiğim en güzel diken hala yanımda. Hala yavrular veriyor, boy atıyor, gülüyor hergün bana. Onu kaybetmenin acısını yaşadım Vedanda öğretmenim. Lakin ne çok sevindirdi beni, nasıl yatıştırdı dikilen tüylerimi o küçük tomurcuk hemen... Adımı özenle seçmemiş babam koyarken. Nüfus dairesine gidene kadar ne kayacağını bilmeden gitmiş. Bir nüfus memuru arkadaşı Asuman nasıl diye sorunca Asuman olmuş adım.. Öyle birden bire. Ama iyi ki olmuş. Gökyüzü gibi güzel bir isme sahip olmuşum.. Sonsuz, engin, derin ve mavi... Umarım senin de Asumanın engin tarlasında yetişen yepyeni tomurcukların olsun.. Ve bir gün kendi gözlerinle bak memleketinin denizine, kendi ciğerlerine doldur havasını, ve kendi ayaklarınla bas toprağına inşallah...
|