Geçen yıl sonbahar sonunda saksıya düşen üzüm çekirdeklerinden çıkan bir asmayı içeri, kalorifer peteklerinin yanına aldım. Eğer ki başarılı olursa niyetim kışın da üzüm yemekti.
Sıcağı görünce canlandı. Hatta ilkbahardaki büyüme hızının iki katı hızla büyüdü. Her gün yeni bir yaprak yeni bir dal çıkıyordu. Başardım zannediyordum. İlkbahar gelince tekrar dışarı çıkaracaktım. Ama ne yazık ki baharı göremeden ömrünü noktaladı.
Ölmesi için hiç bir sebep yoktu; dinlenmesi gereken zamanda çalıştırmaktan başka.
Bir de içerideki saksılarda toprakla birlikte gelmiş incir tohumlarından biri kışın ortasında filizlenmişti. Dışarı çıkarmak için baharı bekledim. Baharda dışarı çıkarınca yapraklarını döktü. 1-2 ayı yapraksız geçirdi. Sonra tekrar canlandı ama boyu bir karışı geçemedi. Dışarıdaki saksılarda yine toprakla gelen incir tohumları ilkbaharda filizlenmesine rağmen boyu 60-70 cm'e ulaştı.
Bu deneyimlerimden sonra öğrendim ki, bitkiler her mevsimi yaşaması gerektiği yerde yaşamalı.