|
Ney üfleyemeyen Neyzen...
Öyküyü, içinde sakladığı dramı sevdim. İnsan ölümü sever mi? Anlatım güzel olursa neden olmasın. Aslında sevilen ölümde değil, belki anlatım. Öykünün, anlatılan kişiyle bütünleşmesi, o kişinin tüm anlarının; aslında onu tanımayan bizlerin gözleri önüne getirilmesi. Anlatıcının duyduğu acıyı, okuyucuya yansıtabilmesi, hissettirebilmesi... Hatta anlatıcıyla aynı acıyı duymalarını sağlaması. Güzel olan yönü bu öykülerin. Bazen okurken dalıp gidiyorum başka başka öykülere. Kendimden, yaşadıklarımdan. Ama bunları anımsamak başka, bana hissettirdiklerini başkalarına hissettirebilecek kadar anlatabilmek başka. Anlıyamıyorum intiharı. Anlayamadım hiç. Birlikte çalıştığım meslektaşlarımdan intihar edenler oldu. Görevim gereği intihar etmiş kişileri gördüm. Sorunlarını, yaşadıklarını dinledim arkadaşlarından, eşinden, çocuklarından... Kısaca tanıyanlarından. Hiçbiri bana intihar etmeyi gerektirecek bir sorun olarak gelmedi. Görev yaptığım yerlerden birinde bir meslektaşımın intiharı sonrasında bir ortamda " İntihar bir anda karar verilen birşey değildir, intihar için yıllar öncesinden karar verilir" denmişti. Bilmiyorum belki doğrudur. Yaşamak için o kadar çok neden varken, bir tek nedenle ölümü seçmek niye? Aslında ölüm hiçbirşeyi değiştirmiyor. Kalanlar yine hayatlarına devam ediyor. Anımsıyoruz zaman zaman, hayat bizi çarkları arasında öğütürken.
Bir rastlantı mı, bilinçli bir seçim mi oldu bilemiyorum sayın kartalpin? Altmışbirinci kaktüs ve öykünüz sanki yukarıdaki son iki cümlemi doğruluyor. Hayat yine devam ediyor ve dostlarla sohbetimiz sürüyor. Onlarla hayatı, hayatın getirdiklerini paylaşıyoruz. Bazen renkli, cancanlı görüntüler yerine siyah-beyaz bir hayat. Belkide renklerdir hayatı bu kadar çekilmez kılan. Renklerin karmaşası yoruyordur bizleri. Sadece siyah beyaz olsaydı, arada biraz gri. Belki bu kadar zor gelmezdi hayat.
|