|
İçim burkula burkula okudum yazılanları azönce. Avköpeğini sırf bıldırcınları vuramadığı için vuran kişiyi okudukça inanılmaz moralim bozuldu. Bir canlının zararlı olmadıktan sonra öldürülmesine asla tahammül edemiyorum. Lise yıllarında benim de bir av köpeğim olmuştu. Babamın çok yakın bir arkadaşının pointer cinsi bir köpeği vardı. Tayin olacağı zaman yavru bekleyen anne pointer bir sürü yavru yapmıştı ve babamın da arkadaşı, anne pointer'ı ve yavruları götüremeyeceği için bir süreliğine babama emanet etmişti. Yavrular da biraz büyüyünce babam bir tanesini bize ayırmıştı. O kadar çok yalvarmıştım ki kıramamıştı sonunda beni. Anne pointer'ı uçakla sahibine yollamış yavruları da dağıtmıştı. ( Anne pointer sahibi ile aylar sonra hava alanında buluşunca inanılmaz sevinç çığlıkları atmış, eve götürülene kadar sahibinin kulaklarını yüzünü yalaya yalaya bir hal olmuş, hatta babamın yanında kalırken boyna bulunduğu yerden kaçıp yavrularını da bırakıp kilometrecelerce yürüyüp sahibinin taşındığı eve gelir etrafı koklamaya sahibini aramaya başlardı. ) Neyse bizdeki yavru pointer'a aylarca baktım ben, inanılmaz bir bağ oldu aramızda. Babam yavru köpeği eğitti ama asla ava çıkmadı, çıkartmadı. O kadar akıllıydı ki bakışları, dikkati, odaklanması, bağlılığı, sevgisi... Sonra birgün ortadan kayboldu. Kıbrıs'ta avcılık çok yaygın olduğu için birileri çalmıştı köpeğimizi. Günlerce, haftalarca ve hatta aylarca ağladım geri geleceğini ümit ederek yaşadım. İlanlar asıldı her yere, haber salındı ama yoktu... Bir daha da onu hiç göremedim, bunu anlatırken bile içim gidiyor...
Burada hayvanların vurulmasını okurken, yapılan eylemin bir zevkin tatmin edilmesi gibi görüyorum. O vurduğunuz hayvanı bekleyen yavrularının olduğunu kimse düşünüyor mu acaba? Aç, üşür vaziyette annesini bekleyen yavrular hani?! Siz kendi yavrunuzu yalnız bırakabilir misiniz hiç? Bir insanın size tüfek çevirip kurşunu vücudunuz bir yerine yolladığını hayal edebiliyor musunuz acaba? Ya can acısı, ufacık bir yeri çizilse insanın ne kıyametler kopartır değil mi? Ya ölüm korkusu, hızlıca atan kalp çartıntılarınız... Bunları herhangibir canlıya yaşatma hakkını nasıl kendinizde buluyorsunuz. Anlamıyorum ve üzülüyorum!
|