Dün çok kötü bir olay yaşadık.
Balkondaydım çiçeklerle uğraşırken sert bir çarpma sesi duydum arkasından acıyla bağıran bir köpeğin sesi. Hızla geçti taksi. Direksiyonda oturan sürücünün içi yandı mı bilmiyorum insanın içini parçalayan o bağırtılardan.
-Eyvah!!! Nasıl da çırpınıyor canım ya. Ya bu araba.. Hiç başını bile çevirmeden devam etti yoluna derken yolda yürüyen bir vatandaş
- İnsanlığın yitirildiği anlar bu anlar. Hiç mi vicdan kırıntısı kalmamış nasıl yürüyüp gitti" dedi.
Ama işin ilginç yanı o sözleri söylerken kendisi de yürümeye devam ediyordu.
Kızım geldi yanıma ağlıyordu. Çocuklar koştu köpeciğin yanına. Kızım
- Anne canı yeterince yandı zaten. Çocuklar yakmaz değil mi canını" dedi.
Hemen bir veterinere götürmek lazım, ağlamayla olmaz dedim hafif tıkanmış nefesimi zorlayarak. Koşa koşa dışarı çıktı kızım. Çocukların sesi yankılandı kulaklarımızda
- köpek ölmüş
- Ezildi
- Ölmüş
Ona yer hazırladılar usulca. En azından ölümüne sebep olan insan gibi duyarsız değiller dedim. Çocukların "rahat yaşayamadı, ama rahat uyusun itilip kakılmadan, çöplüklere atılmadan" dercesine gömüşleri karşısında.