Ağaçlar ya da bitkiler bence kendi dışındaki alemle irtibatlılar. Ancak hayvanların ya da insanların irtibatı gibi değil bu. Bir hayvanın bir uzvunu kopardığınızda hayvan acı çeker. Sonunda kan kaybından ölür, ölmemişse de eski sağlığı kalmamıştır artık. İnsanlar ki zaten, çektikleri acıyı dillendirecek kadar hissiyat sahibidir. Ama bir ağacı budadığınızda bazen eskisinden daha sağlıklı bir ağacınız olur. Bazen eskisinden daha çok meyve verir. Bu durum da hiç acı çeken bir canlının tepkilerine benzemiyor.
Ağaçlar bence ayna gibi. Onlara nasıl bakarsan onlar da sana görmek istediğini vermeye çalışıyor. Bundan önceki yıllar, hep "bu ağaç ölecek, bundan umut yok" diye sulardım, ağaçlarımı. Bu yıl yazın en sıcak günlerinde ağaç söktüm. Hem de itinasız bir biçimde (kazma kürek olmadan). Hep "bu ağaç yaşayacak, onu sulayıp hergün seyretmem onun yaşamasına olan umudumdur" diyerek suladım (tabi bazı teknikleri öğrenmiş olmamın da payı var
). Ve ağaç bir ayını doldurdu. İnşaallah yaşayacak. Ve yaz günü kök budaması yaptığım bir ağaç, şimdi yeni dallar çıkarıyor. Evet, yeni yeni teknikler öğreniyoruz, ama bu arada ağaçları, bitkileri sevmeyi de öğreniyoruz. Aslında tabiatın dilini öğreniyoruz. Onların dilinden derdimizi, niyetimizi anlatınca onlar da: "Hoşgeldin safa geldin!" diyor.
