|
Tarifsiz bir mutluluktur bu.
Çocukluğumun geçtiği ev bahçeli idi ve babam hobi amaçlı kuluçkada yatan tavuk almıştı. Civcivler çıkmaya başladığında, birden pencereden annenin bir yumurtaya saldırdığını gördüm. Koşana dek, civcivin kafa derisini boynuna dek yırtmıştı. Civcivin yarısı hala yumurta içindeydi. Sanıyorum yumurta sayısı fazlaydı ve anne besin rekabeti nedeniyle en zayıf yavruyu feda ediyordu.
Tamamen içgüdüsel olarak, o ıslak, cansız gibi görünen civcivi alıp bir beze sardım. Nereden aklıma geldiyse, minik ampulü olan bir gece lambasını da bezin içine koydum. Yavru cansızdı ve ben de oyuna dalıp unuttum. Odamın önünden geçerken duyduğum sesler bahçeden olamayacak kadar netti. Ne olduğunu anlamak için girdiğimde yatağımın üzerinde pamuk topağı gibi bir civciv gördüm. Kabuğundan çıkmayı başarmıştı.
Geriye katlanmış yırtık kafa derisini yerine yerleştirip pomat sürdüm. Ne anne ne de diğer yavrular onu hiç kabul etmediler. Onu ayrıca besledim hep, kolladım. Sanki benim eserimdi, müthiş bir duyguydu onun hayatta kalmasını sağlamak.
Sonuç; büyüdü, gelişti ve doğal besin zincirinin kurbanı oldu. Yemek için yaşatmışım...Vahşice görünüyor ama vadesiyle ölen tavuk kaç tanedir ki?
|