Botanik bahçesini geziyorduk,şaşkın bakışlarıma,heyecanlı halime ve bitmeyen ısrarcı sorularıma tahammül edebilen bir görevli gezdiriyordu bizi.Mumçiçeğinden o kadar çok söz ettim ki en sonunda dayanamadı şöyle bir soru sordu :
-Dilaver Bey ; ne anlıyorsunuz şu mum çiçeğinden,hepsi ayni çiçek.Bakınız botanik bahçesindesiniz,nadide çiçek mi arıyorsunuz mevcut. Gökkuşağındaki kadar renk,parfüm imalatçısı kadar koku,ilkbaharda uyanmış doğa görüntüsü gibi güzellikler,peygamber sofrasındaki kadar meyve ve dokunduğunuzda tüm duyularınızla hissedebileceğiniz çiçekler var.Siz mumçiçeği diyorsunuz.
-Tamam hepsi çok güzel ama , benim için mumçiçeği güzelden de öte çok özel,ne diyebilirim ki ?
Güzel bir gün geçirmiştik , yeni dostluklar,ortam,mekan,zaman her şey farklıydı ama ben;soruda kalmıştım. Anlatmalıydım nedenini ; anlatamadım !
Hissettiklerimi anlatabilir miydim.. acaba ?
Denemek istiyorum,önce kendime anlatmalıyım .
1983 yılı izinli olarak terhis olmuştum. Dostlarımızı ziyaret ile yeni bir döneme başladım.Saydığım ve sevdiğim tabib büyüğümü ziyarete gitmiştim.Sohbetimiz esnasında duvara çivi çakmamı rica etti,diğer taraftan da çiçek hakkında bildiklerini anlattı.Neler anlattığını hiç anımsamıyorum.Anımsadığım;1927 doğumlu bir tabib bu çiçeğe değer veriyor...Sanki bayrak yarışı gibi;bu çiçeği ben devralmalıyım ve benden sonraki yetiştiricisine teslim etmeliyim. demiştim.İçimden.
Kırılmış bir daldan tutturulmuş mumçiçeğini kabul ederek,kaldığım bir göz odanın yolunu tuttum.
Uygun bir yer bulup diktim ve sulamıştım.Onunla ilgilendiğimde kendimi yalnız hissetmiyordum suluyor,dibini kürdanla çapalıyor,filizlerini bağlıyor ve bazen de dertleşiyordum. Evim ,geleceğim,işim,aşım,ailem ,eşim olacak mıydı ? Kaygılarımı,hayallerimi,planlarımı hep onunla paylaştım .Hani derler ya iyi günde kötü günde,sanki ikimiz için söylenmişti.Boş bir evin bir göz odasında birkaç ay geçirdikten sonra,annem ve kardeşim bir daha ayrılmamak üzere bir araya gelmiş,yeni bir dünyaya geçmiş ve çalışmaya başlamıştım.
Ben iş değiştirdikçe o da ortam değiştiriyordu.Kardeşim evlenmiş,ben aşık olmuştum,anlamış mıydı acaba başka birini; kırıldı, kurudu, küçüldü. Ben mi onu etkiliyorum o mu beni etkiliyor bilemiyordum.Birimizin durumu ne ise diğeri de ona uyum sağlıyordu sanki.
Üç yıl olmuştu birlikteliğimiz, mumçiçeği için hoşuma gitmeyen bir rivayet duydum.İkimizin de her günü bir önceki günden,her yönüyle daha iyiydi.Annemi,doğduğum yeri ve hayallerimi seçip İzmir de kalmaya karar verdim,asgari ücrete razı olarak..
Mumçiçeğimi işyerlerime hep taşıdım ,öyle olumsuz ortamlarda bulundu ki,aklıma geldikçe duygularımın yoğunlaştığını hissediyorum,emanet dahi verilmişti..
Milenyuma gelmiş,evlenmiş,annemi kaybetmiş,bir oğul ve düzenli bir evim olmuştu.Emanetçiden mumçiçeğimi aldım.Kontrolüm altında on dört yılda ne uzamış ne kısalmış kendini korumuştu,saksı ve toprağını değiştirerek ikametgahına yerleştirdim.Üç yıl içinde muhteşem büyümüş ve sonunda çiçeklerini vermişti.
Çiçekleri bilgisayar ortamına aktarıp arkadaşlarıma gönderdiğimde çok şaşırmışlardı.
Şairlerimizden biri sormuştu , mutluluğun resmini yapabilir misin ? diye .
İşte mutluluğun resmi buradaydı .
Satın almak için mumçiçeği bulamamışlardı arkadaşlarım....
Gübre veriyorum düşüncesiyle ot öldürücü ilaç vermiş ve mumçiçeğimi her gün biraz daha kötüye göndermiştim..
Saksıyı ve toprağı değiştirmem onu kurtaramayacaktı,dilimledim.Yirmi kadar çelik diktim ve farklı ortamlarda olacağını düşündüğüm arkadaşlarıma dağıttım.
Yeni bir mumçiçeği bulmam gerekiyordu.Gözlerim kiralık ev arar gibi balkonlarda hep onu aradı.Kapı çalıp çelik istediğim de çok oldu. agaclar.net ile tanışmam da bir kapı çalmasıydı.Diktiğim çeliklerden üçü yetişmiş olarak dört yıl sonra evine geri döndü.Farklı bölgelerden gelen mumçiçeklerim oldu.Gelecek olanlara 'siz de gelin hala yer var burda ' diyorum.
Benim için mumçiçeği bir çiçekten de öte ; paylaştığım; dostluk, emek, sabır, sevgi, aşk, sadakat, özveri, huzur, başarı, umuda açılan bir kapı ve daha birçok önemli değerdir ve/veya bu değerlerin bir simgesidir.
Dilaver KAPLAN / İZMİR
Konu kahramanım...
2004 yazında...
