[Oğuz Karsan]

Merhaba,

Orman Emeklisi, Sn,Muzaffer Turan'ın bazı endişelerine ve anlattıklarına katılıyorum.Ormancılık en az milletvekilliği veya bankacılık,askerlik veya öğretmenlik kadar saygın bir meslektir.

Ancak uygulayan kişilerin ve gelen giden hükümetlerin yanlış icraatları bu güne gelinmesinde büyük rol oynamıştır.

Her meslekte olduştuğu gibi 12 Eylül'den sonra ormancılıkta da dejenerasyon yaşanmıştır. Görevini yapmaktansa kazanç elde etmek isteyenler çoğalmış ve köylüden kazanç elde ederek köylünün ormana verdiği zararlara da göz yummuştur.

Kaybolan ülke ormanı olurken, köylü ile ormanı barış içinde yaşatacak ortamlar oluşturamamıştır.

Almanya,Kanada,Hollanda gibi ağacının ve ormanının kıymetini kavramış ülkelerde ormancılık işleri modern teknikler ile yapılırken, Muzaffer beyin söylediği gibi Deniz Feneri Görevlisinde olduğu gibi artık bazı işler babadan oğula geçebilen aile işleri haline gelmiştir.

Bizde ise tam tersi, çıkarcı politikalar ile köylü adeta ormanın düşmanı sayılarak birkaç cahilin yaptıklarının bedeli bütün köylüye ödettirilmek istenmiş ve ormana düşman edilmiş bir kitlenin oluşmasına meydan verilmiştir.

Bütün dünyada ormanların yaz ve kış bakımları yapılırken, bizde tam tersi ormana kimse sokulmamış ve kendi kaderine terk edilen ormanlar yanmaya mahkum edilmiştir.

Şehirde yaşadığım yıllarda ormanların esas tahribatına yol açanın köylü vatandaş olduğuna olan inancım, Çanakkale de yaşadıklarımdan ve dünya ormancılığında nelerin yapıldığını öğrendikten sonra değişmiştir.

Ormana esas zararı veren malesef orman müdürlüklerince uygulanan yanlış orman politikalarıdır. Çünkü orman köylüsü gerçeğini kabul etmemize rağmen orman köylüsünden yararlanmak bir yana sanki ormana düşman ilan edilmiştir.

Ormandan bir kozalak bile almasına izin verilmeyen köylünün babadan dededen kalma arazileri, içinde yetişen ağaçlar bahane edilip açılan hukuk dışı davalarla elinden alınması,köylüyü ormana düşman etmiştir.Yangınlar belli zamanlarda çoğalmış ve çok katı tedbirler uygulamasına rağmen orman müdürlükleri köylünün gereksinme duyduğunda istediği ağacı kesmasine de mani olamayan politikalar izlemiştir.

Hala da yanlış yolda olduklarını ve çağın gerektirdiği ileri görüşü olmayan bazı orman yöneticileri,ormana köylüden daha fazla zarar vermektedir.

Halbuki insan yönetiminin bir bilim dalı haline geldiği zamanımızda, Orman köylüsünün, Ormana düşman değil dost edilerek ormana fayda sağlaması nın düşünülmesi gereken bir olgudur.

1937 yılından beri ormanlarımızı çoğaltamamış aksine azaltmış katı ve muğlak ifadeli orman politikalarından artık vazgeçip, köylümüz ile ormancının kolkola yürüyebileceği işler planlanmalıdır.

Ağaçlar bekçi ile değil sevgi ile korunup gelişebilir.

Saygılar