|
Sevgili Zenfre 'yi gücendirmek gibi bir niyetim yoktu. Aslında ona hak verdiğim için kendi çapımda bir çeşitleme yapmıştım. Sözde amacım, bir Türk olarak bir anlamda alaycı bir şekilde özeleştiri yapmaktı... Dediği çok doğru, hatta dahası (işin tembellikten daha acı olanı) her şeyin kolayına kaçmak ulusal kültürümüz oldu. Bir yoğurt kabını bu yazdığım biçimlerde hayatımıza sokmanın neresi yaratıcılık Allahaşkına?.. Örneğin bir kornayı amacının dışında, selamlaşma, küfürleşme, vedalaşma, teşekkür, yol isteme, evde kendisini bekleyenlere geldiğini haber verme vs amaçlarla kullanmanın yaratıcılıkla ne ilgisi var? Arabanın sinyal sistemi varken camdan dışarıya kolunu çıkarıp yol istemenin?... Sizin, ev hanımlarımızın nasıl bir poşet sarma sanatı geliştirdiklerinden haberiniz var mı? Hani filimlerde törenle Amerikan bayrağını sarma biçimi vardır ya (Doğum Günü 4 Temmuz) ... Önce boylamasına katlayarak önce dikdörtgen oluşturmak, sonra dikdörtgeni üçgenler halinde sarmak... Ayrıca yıkanın poşeti kurutma sanatı da var... Islak ıslak mutfağın fayanslarına yapıştırdığınızda şahane kuruyor poşetler... Yaratıcılığa bakar mısınız?
Hani TV haber kanallarında bazı marjinal kişilerin evlerini çöp ev haline getirdiklerini görmüşüzdür. Hepimizin evi bu ambalaj kutuları, kağıtları, poşetleri, rafyaları, lastik ve telleri vırt, zırt yüzünden minimal düzeyde bir çöp evi halindedir aslında...
Sorunun parasal yönüne gelince...
Ya katılmıyorum bu yargıya...
Kusurlarımızı en hafifinden duygusal bir acındırma özrüyle örtmeye çalışma gayretidir aslında bu.
Okuma özürlüsü olanların kitapların pahalı olması nedeniyle okuyamama özürüne sığınması gibi bir şey bu... İlgisiz görünse de TV kanallarında belgesel yayının azlığından şikayet etme hali gibi yani...
Hay Allah!..
Öyle böyle derken gene sözü uzattım yahu...
Bakın, sevgili Zenfree bir yoğurt kabı dedi neler çıktı altından... Şapkalarımızı önümüze koyup düşünme fırsatı verdi bize... Sırf bu yüzden teşekkürü hakediyor bence...
|