Bir Kilogram ağırlığı yok iken aldığımız köpeğimiz, Hayalbağ'ın uyuyan güzeli (Aslında pek çirkin.) Kıtmir'imiz henüz bir yaşını yeni doldurmuşken hamile kaldı. Merakla bekliyorduk doğumu aslında ama insan bazen unutuveriyor.
İki gün önce, bodrum katta inşaat işleriyle uğraşırken, ağzında köstebek zannettiğim bir canlıyla bodruma girdiğinde bir an anlayamadım. Ama özenli tutuşu, yavrusunu taşıdığını ele veriyordu.
Mübarek hayvanım ilk yavrusuna, çöplükten az daha temiz, kullanılmayan eşyaları, artık inşaat malzemelerini vs. gelişigüzel yığdığımız natamam bodrumumuzu yuva olarak seçmişti.
Geçen kış tüm mücadeleme rağmen farklı yerlerde, farklı malzemelerle yaptığım, soğuğa karşı korumalı yuvalarda kalmaya ikna olmayıp, kendi istediği yerde uyuduğunu bildiğimden sesimi çıkarmadım. Beğendiği yere yavrusunu bırakıp yalamaya başladı.
Sonra hemen hemen birer saat arayla kardeşler gelmeye başladı. Ta ki altıncıya kadar.
İki beyaz, bir kangal rengi, bir siyah, bir de cane corso tiger annesi gibi kırçıllı altı yavru.
Ahh Kıtmir aaah! Zaten işimiz başımızdan aşkın, bir de her aklımıza geldiğinde bodruma inip bu enikleri sevip seyretmemiz gerekecek.
