Tam zamanı hatırlayamadım ama 2007 ya da 2008 yazı.
Mahalle arkadaşlığımız çok kuvvetli idi. O zamanlar 8 arkadaş neredeyse her gün birlikte zaman geçiriyor idik. Henüz üniversite kazanmışız, altımızda bisikletler ile her gün yeni trekking rotaları keşfetmeye Spil dağının eteklerine bisikletlerimizle çıkıyoruz.
Bozköy olarak bilinen son yerleşim yerinden çekirdek, kola, su ve bisküvit gibi atıştırmalıklarımızı çantalarımıza doldurup o günün rotasının sonunda fıstık çamlarının altında uzanarak hem dinleniyor hem de ağustos böceklerinin kulakları sağır eden uğultusu ile tam bir dinginlik yaşıyoruz.
Dönüş yolunda(yol çoğunlukla ormancıların dozerlerinin açtığı yangın yolları) benim bisikletim(bianchi shark) grubun diğer bisikletlerine nazaran daha iyi olduğundan ben biraz hızlıca saldım kendimi bayır aşağı, grubun 2-3 üyesi de bana ayak uydurmaya kalkınca iş yarışa döndü, grubun en ilerisinde gruptan kopmuş liderliğin zevkini çıkarıyordum ki, keskin sağa dönüşü alamayıp, sol tarafa savruldum(nasip ki sol taraf dağlık alan, uçurum sağda kalıyor) bisiklet tamamen kontrolümden çıktı ben ayaklarım yerden kesilmiş vaziyette çalı yığınının ortasına düşmedim resmen uçtum.
Tam düşerken çıkardığım "Allllllahhhhh" nidası dışında arkadan gelenler beni sadece suratımdan kolumdan diken ayıklarken gördüler. Daha anca kendimi toplamış iken gruptan bir diğer arkadaşımız da düşerek(düşerken ağzından çıkan ha si... küfürü olmuştu) elinde 2-3 cmlik bir kesikle ikinci firemizi arka arkaya verdik. Kesikten gelen kanın şiddetini görünce telaşlandık, eli kesilen arkadaşımızı benim gidona oturup bir an önce aşağıda ki aile sağlığı merkezine hızlıca aşağıya inişe geçtik.
Tam artık şuan Manisa çıkışı olan "Anıt"ın oradan çıkacaktık ki önümüze koyun sürüsü takıldı. Biz arkada onlar önde başladılar koşturmaya, bizim duracak halimiz yok onlarından yoldan çekilmeye niyeti. Çobanın bağırışları arasında gözlerimizden yaşlar gelinceye kadar kahkahalar atarak koyunları aşağıya indirdik önümüzde. (yazık hayvancağızlar, çatlayacaktı neredeyse)
Sağ salim aşağıya indik ancak karnımızda gülmenin verdiği ağrı hala duruyordu, hızlıca yol üstündeki çeşmeden sularımızı doldurup, nefeslenerek arkadaşın tampon bastığımız ekine 9 dikiş attırdık.
Hala bu 8 arkadaşla görüşüyoruz. Hatta 6sı ile yan yana ikamet ediyoruz ve şimdi çocuklarımız birlikte büyüyor. Ve ne zaman bisiklet maceralarımız açılsa bu anıyı paylaşıyoruz. Derler ki düşerken küfretmek yerine Alllahh derseniz dağa bile çarpsanız bişey olmuyor..
