Allah sizden razı olsun sayın Zerlanist, yazınızı gözyaşları içinde okudum.
Tam da artık çocuklarım büyüdü, barınaktan bir kedi yavrusu sahipleneyim diye düşündüğüm bir dönemdeyim. Köpek almayı çok isterdim ama maalesef apartmanda yaşıyoruz. Çocuklarım (ikizler) doğmadan önce günümün büyük kısmı sokak köpekleri (kedileri, kuşları, böcekleri vs.) için harcardım. Yaşadığınız huzuru mutluluğu çok çok iyi bilirim, insana kattıklarını. Van'ın zehir zemberek soğuğunda hayatta kalmak için verdikleri mücadeleyi, uyuz olmuş, çırılçıplak bedenleriyle beton zemin üzerinde birbirlerine yapışık halde ısınmaya çalışmaları, açlıktan bir deri bir kemik gezenleri, onları doyurmak için kasapları dolaşıp koca koca, taş gibi ağır siyah poşetleri, durağa kadar getirip dolmuş şoförünü ikna edip minibüse aldığım günleri yeniden yaşattınız bana.
Çocuklar doğduktan sonra da onları elimden geldiğince takip ettim, akşam eşim geldiğinde hava alayım bahanesiyle onlara koştum, vekil öğretmenlik yaptığımda maaşımın tamamı onlara giden harcamalardan oluşurdu.
Köyde her şeye ve herkese rağmen sokak kedilerini, köpeklerini kolluyorum, buzluktaki etleri, kemikleri aşırıp onlara taşımaktan daha zevkli bir hırsızlık yoktur
Tabaklarındaki kemikli etleri sadece kemik kalana kadar kemiren insanlara uyuz oluyorum, ne var azıcıkta çöpleri kurcalayan canları düşünün.
Ben et yemem, ama etli bir yemek pişmişse kendi payımı ayırır, kediciklere koştururum.
...
İnanın sayfalarca yazabilirim, sokakta yaşayan canlar denildimi içime kor ateşler düşer. Onlarla bir kere bir şekilde göz göze gelenler o büyüden bir daha kendilerini kurtaramazlar, meftun, müptela olurlar. Ben insana onlardan daha derin bir huzur, mutluluk veren başka bir şey bilmedim, görmedim şu hayatta.
Selam olsun başka canların derdiyle dertlenenlere, elini taşın altına koyanlara.