Alıntı:
Orijinal Mesaj Sahibi Sûz-i Dilârâ
Hepsinin güzelliği bir yana da ben en çok deli Ayten'i öğrendiğime sevindim. Demek herkesin kâbusu bir delisi varmış. Eight nine ten , deli Ayten  bayıldım bu hikâyeye. Filmi mi çekilecekmiş ne öyle yazmışlar ekşi'ye? Çekilir de haberin olur da bu sayfada paylaşmazsan küserim bak 
Bizim de bir deli Samimiz vardı. Onun taşı değil de elinde bir tesbihi vardı, bir şalvar, bir yeşil uzun mont, bir tuhaf öne doğru kaykılarak yürürdü. Mahallenin bütün çocukları gibi benim de kâbusumdu. Onun geldiğini duyar duymaz eve kapaklanır saatlerce çıkamazdım. Elindeki 33'lük tesbihini kendine özgü bir acaib sallaması geldi gözümün önüne. Sonra taşındık o mahalleden ona ne oldu bilmiyorum. "Delinin velisi Allah" derler bizde. Delinin bir nevi kutsiyeti olur, incitilmez deliler, aç bırakılmaz, cepleri de her zaman parayla doludur işlerine yaramayan, harcanmayan...
Ama son zamanlarda duyduğum iğrenç haberler yüzünden insan olmaktan utanır oldum. Engelliye, çocuğa, meczuplara, kimsesiz yaşlı kadınlara tecavüz haberleri yüzünden her şeyden tiksinmeye başladım. Nasıl bir ruh halidir bu nasıl bir canavarlık! Dünya eskiden de böyleydi de haberimiz mi olmuyordu yoksa bizim zamanımız mı böyle kirli anlamıyorum canım arkadaşım  |
Sevgili Sûz-i Dilârâ,
Deli Ayten, çocukluğumun unutamadığım şahsiyetlerindendir. Garip bir duygu aslında. Çocuk aklımla neler düşünüyorduysam! Her an, her yerde karşıza çıkabilirdi Ayten. Kat kat giyinmiş, üst üste bir sürü boncuk takıp takıştırmış hali beni çok cezbederdi. Biraz da korkutucuydu elbette. Yine de Deli ayten'i görmek için can atardım. Sonra bir gün öldüğünü duyduk.
Aslında ben çocukluğumdan beri delilerle pek bir iletişim halindeyimdir.
Bir Deli Arif vardı, üst mahallede cami avlusunda yatıp kalkar. Kızdırıldığı zaman gelen geçene saldırır. Saç sakal birbirine girmiş... Hele ki kırmızı renk saldırganlığını iyice arttırır. Ben 3-4 yaşlarındayken bir gün annem kırmızı bir elbise dikmiş bana. Ogün bir yakınımıza gezmeye gidecekmişiz. Tutmuş elimi, yürüyerek çıkmışız yola. Caminin oradan geçerken gürüldeyen bir sesle arkadan saldırışını o kadar küçük olmama rağmen hiç unutamadım. Kahvehane vardı orada bir tane. Sokakta oturanlar koşup kurtarmıştı beni. Soranlara "gürgür dede saldırdı bana" diyormuşum. Uzun süre geceleri hep korkmuşum. Ama asıl korkuyu gök gürültüsü olduğunda yaşardım ve hala da yaşıyorum. Çocukken her gök gürlediğinde yorgan altına saklanıp "gürgür dede geldi" korkum bugün bile hala devam etmekte. Hep tedirginimdir gök gürlediğinde.
Ortaokul yıllarımda da bir gün bir deli almış eline bir tahta gelmiş bizim sokağa. Ben de hiç görmemişim. Tam sokak kapısından gireceğim. Geldi patlattı bir tane sırtıma. Yandaki işyerindekiler kurtarmıştı.
Şimdi de Deli Memet var bu çevrelerde dolaşan. Onun da aşktan böyle olduğu söylenir. Ama onu gördüğüm zaman kızdırmadan sevgiyle yaklaşmaya çalışıyorum. O da alır eline taşları dolaşır esnafı. Elinde onlarca poşet. "Vemicem işte, evlencem işteee, emineee!" ve anlayamadığımız bir şeyler söyler durur. Bir sürü şey verirler, yemez hiç. Çok zayıf, üzerinde göğüs altına kadar çekilmiş üstten bağlı bir eşofman ile... Bir gün sokak canları için evdeki yemek artıkları ile bir tabak hazırladım. Mama koyduğum yerlerden birine götürdüm bıraktım. O da uzaktan bakıyor. Ben tabağı bıraktım, arkamı döndüm. Koşarak geldi ve kaptı tabağı. "Memet dur, Memet bırak!" dedimse de parka doğru koşup bir avuç çakıl taşını bana fırlatınca, giden gitti diyerek eve döndüm. Allah verdiği aklı kimseden geri almasın.
Deli Ayten filmi çekildi. Nette aradım ama sadece fragmanını bulabildim ne yazık ki.
Deli Ayten “Bir Deli Aşk Hikayesi” Film Galası 15 Şubat’ta Tayyare Kültür Merkezi’nde | Bursa'da Sanat
Bence dünya eskiden çok daha saf ve temizdi. Ben eski günleri çok özlüyorum. İnsanlık ne yazık ki öldü... Azınlık çırpınışlarımız var sadece...