Olayın güzel tarafı da herkesin kendi çocukluğundan mutlu olması... Küçüklüğümüzde halamlara (köye) tatile gittiğimizde dönmek istemezdik. Hele bahçe evlerine gittiğimizde keyfimize diyecek olmazdı. Orada elektrik yoktu oysa, geceleri gazlı lamba (çırakma derlerdi) ışığında komşular toplanır muhabbet ederler, elde avuçta kurumuş, kurutulmuş, taze ne varsa yenirdi. Tabi hepsi doğal. Tek korkumuz dışarıda olan, ışığı olmayan tahtaların üzerine kurulmuş uyduruktan yapılmış, önünde bezden bir örtüsü olan tuvaletti. Gece tuvalet ihtiyacımız gelmesin diye dua ederdik. Ulaşım vs. yaygın olmadığından şu an yazlığımızın olduğu yaylaya yılda bir iki anca gelir, geldiğimizde bayram ederdik. Allaha şükür şimdi çocukluğumuzda imrendiğimiz yerde iyi-kötü kendi evimiz, altımızda 98 modelde olsa arabamız, küük bir bahçemiz ve istediğimiz zaman buralarda oyalanabileceğimiz gelirimiz var. Ama 16 yaşındaki oğlum kaç kere geldi bu yaz dersiniz... Bir elin parmakları sayısını geçmez, sebep internet yok, arkadaşları yok. Kız biraz daha ufak ta zorla getirebiliyoruz, bir kaç sene sonra onu da bulamayız. Biz küçüklüğümüzde gelenlere gıpta ile bakardık. Babamla bazen konuşuruz da, onun gençliğindeki zorluklar, olanaksızlıklar ise bize anlamsız gelir. Yani onun gençliğini yaşamak istemeyiz kardeşlerimle...
- Eşler zamanla birbirine benzer.
- Allah herkesin dağına göre kar verir.
Yukarıda beğendiğim ve inandığım sözler var. İnsanlar zamanla içinde bulundukları şartlara, insanlara uyum sağlayıp benimsiyorlar. Yoksa halimiz nice olurdu...
Oğluma "bilgisayar başında saatlerce ne yapıyorsun anlamıyorum" demiyorum artık. Geçenlerde facebook ta kelimelik diye bir oyun var, biraz takılayım dedim bir baktım iki saat geçmiş. Geçmişi özlesekte halimize şükretmek lazım. Yoksa çok değil altı yedi sene öncenin cazırrr-cuzurrr sesli dial-up bağlantılarına bile dönmek ağrımıza gider herhalde.
Bu arada 70 doğumluyum.