Ben de İstanbul'dan kaçıp kurtulma fırsatını yakalamış şanslı insanlardan biriyim. Benim kaçışım pek planlı olmadı. Üniversiteye hazırlandım ve ailem ve ben, nereyi kazanırsam oraya taşınacağımız konusunda bir karar aldık. Bundan sonra okulu kazandım ve iki hafta içinde evimizi kiraya verip Sakarya'da ev kiraladık. Ne ailem ne de ben bir kere bile pişman olmadık. Hatta taşındıktan bir kaç ay sonra sanki hiç İstanbuldaki eski evimizde yaşamamış gibi hissettiğimi ve çok nadiren hatırladığımı farkettim. İki ay önce de İstanbulda babamın 2B arasini satıp (tapu parasını ödemeye gücümüz yetmemişti) buradan bir ev satın aldık ve huzurumuz iki kat arttı.
İstanbuldan kaçma isteği taşınmadan 9 yıl öncesine kadar dayanıyordu. Çünkü o sıralarda o 2B arazisindeki müstakil evimizden apartman dairesine taşınmış ve iyiden iyiye bunalmaya başlamıştım. Sonrasında da hastalıklar ve ailevi nedenler yüzünden hiç mutlu olamadık. Bunun yanı sıra özlediğim bahçe hayatını ve sessizliği bir türlü bulamamak, sabah akşam yollardan gelen arabaların yarattığı uğultuyla yaşamak, koca koca çirkin binaların çirkin, sevimsiz yüzlerine bakmak zorunda olmak beni ve ailemi zehirliyor gibiydi. Her gün daha kötüye gidiyordu ve sorumlusu da bana göre İstanbul'du.
İşte böyle bir ruh haliyle kaçtık İstanbul'dan. Her yanı yeşil, 4 kattan fazla apartman yapılmasına izin verilmeyen, sessizliğim ve huzurum olan Sakarya'dayım şimdi. Hayalini kurduğum birçok şey gerçek oldu. Aslında bahçeli ve müstakil bir ev istiyordum ama en azından bahçesini ekip biçebileceğim bir apartmanda yaşıyorum. Şimdilik bu kadarı da kafi
Bunun için dokuz yıl bekledim, sabrettim ve çabaladım ama gerçekten çok istedim. Zamanı geldi ve ben amacıma ulaştım. Umarım bunu benim gibi arzulayanlar da bir gün amaçlarına ulaşırlar. Sevgilerimle...