[ervah]

Gün geçtikçe bahçemiz yeşermeye ve bahçe olmaya başladı sanki. İnsanın kendi eliyle yetiştirdiklerini yemesi o kadar tatlı ki. Hiç bir şeye değişilmez. Bu küçücük kötü toprak parçası bile insanı mutlu etmeye yetiyor.