Bu arada müthiş bir keşifte bulundum. Güneş ışığı yeni filizleri yakabiliyormuş. Ben de neden bu Çınarlar büyümüyor diye bakıyorum. Defne ve Kiraz yaprakları da yanıyor, Kayısı çok az kuruyor gibi ama Malta Eriği "Bana mısın?" demeden boylanıyor. Bu arada defne demişken, yukarıda Menengiç olarak yazdığım fideler aslında Defne fidesiymiş (Laurus sp.). Menegiç tamamen farklı böyle Karaağaç gibi kocaman bir ağaçmış ve İstanbul'da her yerde bitiyor. Ben Antep Fıstığı gibi ufak bir şey bekliyorum. Yerel türlere daha iyi çalışmalıyım. Sonunda Akçakesme, Defne, Mersin ayırt etmeye başlıyorum. Ama mesela Osmanthus diye bir şey var ki, hiç bir fikrim yok. İnternette kaynak azlığı var. Yani Akçaağaç hakkında her detay mevcutken, Akdeniz florası önemli ölçüde bir gizem. Var olan bilgi de Akdeniz ülkelerinden değil İngiltere'den geliyor.
Her neyse.
Aşağıda da bir aylık soğuk katlamanın ardından çimlenen Şeftalim.
Şeftali - Prunus persica
Bu da Kızılçam. Kızılçam en beğendiğim ağaç. Hem gövdesine hem de aşağıdan bakınca dalların oluşturduğu desene hayranım. Bir de At Kestanesi'ne hayranım, o da ağaç çok yoğun bir şekilde yeşil göründüğünden.
Kızılçam yazın havalar iyice ısınınca topluca kozalak döküyor. Çıkardığım tohumları saksı toprağının üzerine serip, öğlen ve öğleden sonra güneş gören bir yere koydum. Güneş gördüğü saatlerde üzerini şeffaf poşetle örtüp sıcak kalmasını ve toprağın nemiyle ıslanmasını sağladım, kalan saatlerde mantarlanmaması için üzerinin açık bıraktım. Bir hafta böyle gittikten sonra üzerini örtmeyi bıraktım, nemli kalması için tohumların üzerini hafif toprakla kaplayıp arada bir suladım. İki haftaya yaklaşırken durumları böyle, şu anlık dört tanesi çimlendi.
Kızılçam - Pinus brutia (Dünyada "Turkish Pine" olarak biliniyor.)
