Belgesel çekimi için kardeşim ve bölge insanını çocukluğundan beri iyi tanıyan dayım ile birlikte yaptık.
Dayım, Mersin devlet operasından emekli olup, 4 yıl önce köyümüze geri dönerek yerleşti.
Dayı ve 2 yeğeni olarak, nefis bir peynirin peşinden, nefis bir doğanın içine doğru yola koyulduk.
(Daha doğrusu ben onlar ile Paşaköy bölgesinde buluştum. Onlar başka bir yoldan geldiler).
Paşaköy'den sonra biraz yukarılara tırmanıp, Ürkütler isimli köye geldik.
Ürkütler köyü:
Orman içinde ki Ürkütler köyü doğa ile içi içe ama ıssız bir köydü. Sokaklarında sadece 2 kişiye rastgelebildik.
(İlk fotoğrafta ki 2 kişi köylü değiller. Kardeşim ve dayım). köylülülere dönüşte rastladık.
Köy içinde ki çeşmenin suyu buz gibiydi. Ormana çıkmadan önce bol bol su içip, şişelerimizi doldurduk. sanki buzlolabından çıkma gibi çok soğuk bir su ama bir o kadar da çok lezzetli, içimi çok rahattı. Şişkinlik yapmıyordu. Klorsuz doğal su bir başka.
Her köy, içinde bulunduğu coğrafya'da ne varsa onunlar ev yapmış sanırım.
Ova köyleri genellikle bol olduğu için toprak evler yaparken (eskiden),
bu dağ köyleri de Taş evler yapmışlar. Taş'tan bol bir şey yok dağda.
Demek ki, yaşadıkları yerde hangi malzeme bol ise, insanlar onu kullanmışlar normal olarak.
Burada ki yazının bazı kelimelerini okuyamadım.
