Orhan Özbilgiç / bahçe

[Kiraz]

Etrafınızda ne güzellikler var. Çıplak ağacı, yapraklı halinden daha çok seviyorum. Bütün süsünü, giysisini döker, asıl güzelliği ortaya çıkar. Bu ağacın dal kıvrımları harika, kıvırcık saç gibi durmuş. Validebağ korusundaki ağacımızın dallarının kıvrımları da çok güzeldi.

Bakın buradan ne iniyor? Medusa size çok yakın

[Kiraz]

Orijinal Mesaj Sahibi Kiraz

Etrafınızda ne güzellikler var. Çıplak ağacı, yapraklı halinden daha çok seviyorum. Bütün süsünü, giysisini döker, asıl güzelliği ortaya çıkar. Bu ağacın dal kıvrımları harika, kıvırcık saç gibi durmuş. Validebağ korusundaki ağacımızın dallarının kıvrımları da çok güzeldi.

Bakın buradan ne iniyor? Medusa size çok yakın
Eklenti 186422

Her ne kadar devasa bir yılana benzettiysem de gerçeğini merak ettim. Vaktiniz olursa belki "baş kısmını" aynı açıdan yakından fotoğraflayabilirsiniz.

[Orhan Özbilgiç]

Orijinal Mesaj Sahibi Kiraz

Her ne kadar devasa bir yılana benzettiysem de gerçeğini merak ettim. Vaktiniz olursa belki "baş kısmını" aynı açıdan yakından fotoğraflayabilirsiniz.

Ben fotoğrafın orjinal boyutlusunu zumluyarak baktım. Yılanın başı gibi görünen kısım, gövdeden çıkar çıkmaz çatallaşan bir dalın, aşağı çatalının kırılması veya budanması ve doğal olarak, kabuk ile mühürlenmesi ile oluşmuş.

Ama, Şubat-mart gibi budamalar için gittiğimde fırsat kollayacağım.

[Kiraz]

Orijinal Mesaj Sahibi Orhan Özbilgiç

...aşağı çatalının kırılması veya budanması ve doğal olarak, kabuk ile mühürlenmesi ile oluşmuş.

Bu açıklamadan sonra fotoğrafa gerek kalmadı

[Orhan Özbilgiç]

2009 yazında güzel bir yavru kedi bizim balkonu sahiplenmişti. İstanbul' dönmemize daha iki ay vardı. Bizde onu sahiplendik. bir sabah kalkıp kapıyı açtığımızda birde ne görelim?
Paspasın üzerinde ölmüş bir kuş yavrusu ve yanında bizim kedi. Kuşun ölümü bizi çok üzdü. Hatta kediyi o an için azarlayıp kovduk.
Olayı senelerdir, yirmi dolayında kedi besleyen ablama anlattım. Bana, o güne kadar hiç duymadığım ilginç bir bilgi verdi. Meğer kediler ilk avlarını sahiplerine armağan ederlermiş. Anlayacağınız, yavru kedi bize jest yapmış.

İki ay sonra, ister istemez ayrılıp İstanbul'a döndük.
Sonraki gelişlerimde gözlerimiz hep onu aradı. Ama yoktu. Büyük olasılıkla bir başka kapıya yatağını sermişti bizimki. İki yıl boyunca hep tekrar görür müyüz? diye her benzettiğimiz kediye ''Sarık, sarııık!'' diye sesleniyorduk. Haa.. Ona Sarık, adını takmıştık ama öğrenesiye kalmadan, ayrılmak zorunda kalmıştık aslında..

İstanbul'a 24 Aralık günü döndük. Ancak dönmemize 5 gün kala birde ne görelim.?
Bizim Sarık yanında yavrusu olduğu kesin bir başka kedi ile birlikte çıkıp gelmez mi? Hemen tanıdık tabii.. Tanımamamız imkansızdı. Çünkü en sevimsiz yanı, durmadan miyavlamasıydı. Huylu huyundan vazgeçer mi? Gene aynı çenesi düşük kedi duruyor.

Ne yazık ki, mutlulukları kısa sürdü. Beş gün sonra biz buraya döndük. Onlar yine başlarının çaresine bakmak zorundalar...

İşte bizim Sarık ve kızı.. Nasıl çok güzeller değil mi?