Arif Nihat Asya
 

Çocuk ve Ağaç
Çoçuk, çok sevdi ağacı... Verirdi ona, her kış Çiçekleri olaydı!
Ağaç, çok sevdi çoçuğu... Öperdi atın saçlarından Dudakları olaydı!
Ve ona öptürmek için, Eğilirdi yerlere kadar; Yanakları olaydı'
Dökerdi önüne hepsini Gümüşten, altından, sedeften Oyuncakları olaydı!
Ve çoçuk gittikten sonra, Böyle kalır mıydı ağaç? Ne olurdu onunda Bacakları olaydı, Ayakları olaydı!