Bir aşk hikayesinin hazin sonu (Elveda PONÇİĞİM)

[vosvos17]

Uzun bir yazı olacak.Şimdiden vereceğim rahatsızlıktan dolayı hepinizden özür diliyorum.
Bu yazıma başlamadan önce profesyonele yakın bir avcılık geçmişim olduğunu belirtmek isterim.

Bu yazı sanal bir kahraman yaratmak ya da avcılık camiasının üzerine atılan iftiraları aklamak için kaleme alınmadı.
İsteyen arkadaşlar bana ve numara her daim mesajla ulaşabilirler.
Türkiye nin En büyük Avcılık ve Atıcılık sitesinde yöneticilik yapmış biri olarak bu yazımı kaleme alıyorum.
Resmi ve gerekli belgelere sahip ,Merkez av komisyonunun koyduğu yasa ve kurallar doğrultusunda avlandım.Kendime ,kişiliğime ve ahlakıma darbe vuracak hiç bir tarz avı yapmadım.
Utanılacak bir vukaatım da hiç olmadı Allaha binlerce şükür.

Allaha Hamd ve senalar olsun hiç bir zaman et için avcılık yapmadım.Rabbimde beni inşallah o hallere düşürmesin


Yaradılan her canlının kutsallığına ,yaşam hakkına saygı duyarım.
Her canlı en iyi şartlarda ve ortamlarda layık olabildiğince güzel yaşamalı ve hayvan sahipleri bu hakkı hayvanlarına sağlamalıdır diye düşünüyorum.

Bu sorumluluğu alamayanlarında hayvan bakma hakkı yoktur benim gözümde.

Her şey iki çocuğuma hayvan sevgisi aşılama isteğimle başladı.
200 tane muhabbet kuşunun içinden seçerek aldım onu.
Adını da PONÇİK koyduk.
İlk 3 gün bulunduğu ortamdan kopunca hiç bir şey yiyemedi.Açlıktan ölecek galiba diye düşünürken 3 gün yemle tanıştı.
Kuşumuz erkek ve yavru idi.
Kafesinin kapısı sürekli açık, hiç esaret altında kalmayan canı nereye isterse giden,başına buyruk bir kuştu.
O kadar serbestti ki yemek yerken sofraya gelir,ekmekten makarnaya,kraker den cevize kadar her şeyi büyük bir iştahla yiyebilen enteresan bir kuştu.

Eve ve ahaliye o kadar alışmıştı ki gece yatak odamda bizimle beraber uyuyor,biz kalkmadan kıpırdamıyordu bile.
İlgi ve sevgimizin farkındaydı.
Elle yakalamamızı hiç istemesede, elimden bırakınca hemencecik omuzuma konan haşere ama sevimli bir çocuk gibiydi.
Çok iyi derecede konuşuyordu. O kadar ki neredeyse bir insan netliğinde, ilk gören bile ne söylediğini rahatça anlatabiliyordu.
Ailece ceviz bahçemize gittiğimiz günlerde evde yalnız kalıyordu.
Eve geldiğimde daha kapıyı açarken omuzuma uçup konuşmaya başlıyordu.
Ailemizin 5. ferdi olmuştu.
Mutlu güzel bir ailemiz vardı.Ama hep aklımda bir gün ölecek korkusu geziniyordu.
Bu kadar sevmenin ve bağlanmanın sonu beni çok korkutuyordu.
Dün kuşumuzda bazı değisiklikler baş gösterdi.Tüyleri kabarıyor, sürekli uyuma moduna giriyordu.
Anormal bişeyler olduğunu farkedip vitamin takviyesi yaptım.
Dün gece işten geldim.Saat 01 00 da eve geldiğimde kuşumun hali hiç hoşuma gitmemisti.

Hareket eden parmaklarıma hiç konmayan o kuş, parmağımı uzatınca birden üzerine atladı içim cızz etti.Öptürdü,sevdirdi doyasıya.Kana kana sevdim doya doya..
Elime aldım ,kuşumda bir soğukluk vardı.
Bariz belliydi.
Ellerimin arasına aldım belki biraz ısınır diye.Yatağımda omuzumun üzerinde her gece uyuyan kuş akşam yatağımda ve omuzumun üzerimde durmak istemedi.
Bir huzursuzluk vardı belliydi.Kuşum benim yanımda ölmek istemiyordu.☹️
Aldım onu kafesine koydum.İçim kan ağlayarak.Belliki onun da istediği oydu.
Sabah ezanı duyup namaza kalktığımda, ayaklarım geri geri gidercesine kafese doğru ilerledim.
Kuşumuzu kaybetmiştik...
Kuşumu elime aldım.Öptüm kokladım.Hüngür hüngür ağladım.
Bir kutuya koyup bir kenera koydum.
Yatağa gittim uzandım uyuyamadım.Uyku tutmadı.
Kalktım giyindim kuşumu alıp bahçeye indim.
Ona bir mezar kazdım.
Kutudan çıkarıp son bir kez kokladım ,öptüm.
Usulcacık toprağa koyup gömüverdim.
Sabah uykudan uyanan herkes Ponciği aradı.Ailecek hepimiz hüngür hüngür ağladık.
Hala daha ağlıyoruz.
Neredeyse öğlen oldu.
Meğer 50 g lık bir canlı nasılda içimize işlemiş.Bizden biri oluvermiş.
Meğerse ne kadar büyük bir yeri varmışta biz farkında değilmişiz.
2 sene ye yakın bir zamanda bize ne kadar kendini sevdirmişte ,ayrılığı bize bu kadar koymuş.
Tarifi imkansız bir acı ve yüregimizi buruk ,boynumuzu bükük bıraktın be Ponçik.
Senin yerin asla dolmayacak.
Biz seni kendi evladımız gibi sevdik.
Bunu bilmeni istiyoruz.
Seni çok sevdik ve özleyeceğiz.
Elveda.....

Annen,baban ve kardeşlerin...

Çok üzgünüz ama Rabbimden gelene her daim razıyız....

[Dutlubahçe]

Dünyada sahipleri tarafından eziyet edilen bu kadar evcil hayvan varken, sizin gibi bir ailesi olduğu için, kuşunuzun şanslı olduğunu düşünüyorum.

Yıllarca kanarya beslemiş ve öldüğünde üzüntüsünü yaşamış biri olarak sizi anladığımı sanıyorum. Rabbim başka elem keder vermesin.

10 gün kadar önce bir mezarlığın yanından geçerken gördüğüm ve bir ailenin yaşadığı üzüntüleri sessizce haykıran kabir taşını, hem onlara dua hem de halimize şükür etmemiz için paylaşmak istiyorum. İnşallah yanlış bir şey yapmıyorumdur.

[vosvos17]

Bu forumda bir kanarya üzerine yazılmış yaşanmış bir hikaye vardı.
Okumuş ve çok etkilenmiştim.
Ölüm hayatın bir gerçeği.Kabul ediyoruz zaten ama planlarımız arasında olmayınca hep zamansızmış gibi geliyor.
Bir çok kişi kuş deyip geçebilir,hatta komik olduğunu bile düşünebilir.
Ancak evde bir soluk bir nefes bir yoldaş oluyor el kadar hayvan.
Yeni bir nefes için araştırmalara basladım bile.
Tekrar aynı şeyleri yaşarsın vazgeç diyenler var.Aynı üzüntü ve acıları yaşamamak adına.
Ancak bu yaşananlardan da bir ders var.
Bir hayvanı kaybetmek pahasına almamak, ölümsüzlüğü getirmeyecek sonucunda.
Çoçuklarıma bunu da anlattım.
Velhasıl üzüntülü bir gün geçiriyor olsamda, bize yaşattığı keyif,ailemize kattığı neşe ile hatıralarımızın arasında unutulmayacak bir yere yerleşti Ponçiğimiz...