Düden Şelalesinin gürleyen sesiyle dost oldum önce, ve sonra su sesinde aşkı aradım yalnızlığımla. Ogün bir gürleme sesi almıştı ortalığı, ve o gürleme ki; insanı derinleştiren ve insanı ruhsal zenginliğe taşıyandır. Duygu yüklü bir insan için Düden Şelalesini anlatmaya kalkışmak; sonu olmayan bir yolculuğa çıkmak gibi bir şeydir. Yollar tükenir, sevenler vuslatta birleşir ve alışkanlık halini almış tüm aşklar tek düzelikte, monoton bir hayat mücadelesi verirken, Düden Şelalesi’nin gürleyen sesinde kalmayı başaran, yaşanılası aşkların derinleşen hayallerinde iz belli etmeden kendi iç alemine gömülür! Düden Şelalesi; gürleyen sesiyle varoluşunu sonsuzluğa taşırken; nice insan o gür sesli çağlayanın izinde, hayal peşinde, günlüğüne yeni bir not düşebilmek adına, kendi mücadelesini verir durur. Alemi seyre dalmış ve gürleyen şelalenin sesinde kaybolmuş insan için, günlüğünü kaleme almak kadar kolay bir şey yoktur. Ruhsal zenginliğin verdiği anlam ve coşku içerisinde; yalnızlığını fırsat bilen ve yalnızlığının sesini bastırmak isteyen, sevda yüklü genç kalmasını bilenler; soluğu Düden Şelalesi’nde alır. Aşkların Merkezi olan Düden Şelalesi; fırsatçı yalnızlıklara her zaman için kucak açmıştır ve yalnızlıkların acısını “su sesi” ile unutmak isteyenler; bugün ve sonsuza kadar; gürleyen sesin ümit veren yolcuğundadır!.

Düden şelalesini ben de çok seviyorum. Antalya'nın kavurucu sıcağında ancak böyle serin bir yer olabilir.

Kesinlikle! Güzel bir yazı Kemal Bey

Michiganensis, seni gördüğüme sevindim.

Bende mehmet abi :) Beklerim Antalya'ya...