|
|
12-02-2010, 10:44
|
#4 | |
|
Ağaç Dostu
|
Alıntı:
Yukardaki eylem planında nihai tüketiciye ulaşmak için örgütlenme yapısında bir eksiklik görür gibiyim. Tüketim örgütlenmesi daha çok küçük yerleşim bölgeleri hedef alınmış gibi. Çoçukluğumda anadolu şehirlerinde mahalle fırınları vardı, evde kadınlar hamurlarını kendi yoğurur, mayalar ve mahalle fırınlarında bizzat kendileri pişirirlerdi. Çoçuk olduğum için nasıl bir bedel ödenirdi bilemiyorum ama fırıncı sadece fırının bakımından mesuldü herhalde. Ayrıca pişirme işlemini kendisi yapan fırınlarda vardı ama hamuru yine evde kadınlar kendileri yaparlardı. Evin erkek çoçuklarıda hamurun fırına ve pişen ekmeğin de eve taşınmasında yardımcı olurlardı. Bu fırınlara bir bedel ödendiğini hatırlar gibiyim. Fakat şehirde böyle bir örgütlenme bugün yapılabilir mi bilemem, mahalle fırınları yapılsada o fırına gidecek hamuru yoğuracak ve taşıyacak insanı bulmak bir hayli zor. Çünki üretim ve tüketim anlayışımız yıllar içinde hızla değişti ve geriye döndürülmeside mümkün değil gibi. Fakat yinede günümüz koşullarında yapılacak bir şeyler var gibi. İnsanlar doğal ekmeğin lezzetine bir kez alıştıklarında vazgeçmeleri mümkün değil. İki yıldır yaz tatilini Altınoluk' ta geçiriyoruz ve oraya mahsus köy ekmeğini tattıktan sonra başka ekmek yiyemez olduk. Istanbul' a döndükten sonrada ilk işim bir ekmek makinası almak oldu. Fakat yazdıklarınızı okudukça ve markette satılan hazır paket unların içeriklerini okudukça bu konuda da yapılacak bir şeylerin olduğunu görür gibiyim. Bu örgütlenme içine nüfusumuzun 1/3 'ünü barındıran Istanbul' u ve diğer büyük kentleri nasıl katabiliriz onu düşünmek gerekir. En azından iki senedir kendi ekmeğini evde kendisi yapan benim gibi insanların sayısının artırılması ve daha sağlıklı ekmeklik tam buğday ununa ulaşabilmelerinin yolları düşünülmesi lazım derim. Elde edilecek doğal unun nihai tüketiciye ulaşmasında ne gibi engeller vardır? |
|
|
|
|
|
Threaded Mode
