İnsanlar, insancıklar var.Toprakta yaşıyorlar.Evler, şehirler kurmuşlar kendilerine.Bazen üzerimde yüzdürdükleri gemilerle geçer giderler, gıdıklanırım sanki. Bu gemilerden içimi bulandıran atıklar boşaltırlar, varil gibi şeyler atarlar bana.

Ama bilmezler benim öfkemi. İçimdeki o maddeleri sevemem bir türlü ve öfkem öyle büyürki birden boşaltıveririm içimdekileri.Dev dalgalar olurum tsunami olurum kıyılarda.Yutarım ne bulursam. Korku salarım içlerine ama yine kurtaramam kendimi kirletilmekten.

İçimdeki öfkeyi ve kirlenmişliği boşaltıp da durgunlaşınca geri çekilip akacak bir yol bulurum kendime. Yavaş yavaş ilerlerim.Irmak olur akarım. Bazen ağaç köklerine takılır, bazen de dümdüz ovalarda dağılırım sağa sola. Kollarım uzar da uzar. İnsanlar görürüm bazen, yolumu değiştirmeye çalışırlar tarlalarını sulamak için. Oysa ne çok ihtiyaçları var bana. Beni niye kirletip hor kullandıklarını anlamam bir türlü. Sevenim de var, sevmeyenim de.

Hele sevmeyenlerin arasına, hele benim gibi şanssız olup Ergene Nehrine yolu düşen olursa yandı. Ergene Nehri'nde akan sıvı nedir bilmiyorum. Arkadaşlarımı arıyorum yoklar. Bana benziyorlar fakat, bambaşkalar. Buradan kurtulmak için dua ediyorum.

Çerkezköy ve Çorlu'dan geçiyorum...Geçtikçe daha da kirleniyorum.

Yıldız dağlarından doğduğum tertemiz günleri çok özlüyorum,

"Denize dönmek istiyorum

mavi aynasında suların,

boy verip görünmek istiyorum!

denize dönmek istiyorum!..."

Ben su... Pırıl pırılken sevilip kirletildiğimde kaçılmak! İçimi burkan da bu işte. Oysa en başta ne kadar temizdim. Şimdi şehre yakın olduğum yerlerdeylen yaşadığım o kirlilik kabusundan yanlız başıma nasıl kurtulacağım. Sizler, beni sevenler kaçmayın lütfen.
Biliyorum beni bu kirlilikten bu atık maddelerden sevenlerim kurtaracak. Umutluyum.

Umutlu olmak zorundayım.İçimde barınan canlılar için ,umutlu olmalıyım gelecekte bizimle oynayacak çocuklarımız için umutlu olmalıyım yüreğinde sevgi hissedenler için umutlu olmalıyım yarının ülkesi için.

Ben mutlu bir su`yum... Basel sehrinde herkez evinin muslugundan icer beni.Saglikli ve piril,pirilim.

Pırıl pırıl bir kaynak suyu idim çeşmelerden akan ,herkesin doya doya gönül rahatlığı ile içtiği , yemeklerine rahatça kattığı . Ne oldu bana bilmem değiştim birdenbire , ben bile kendimi tanıyamaz oldum. Şimdi ne oldu? Bana kim zarar verdi, daha o kadar çok ihtiyacı olan varken...Neden bunlar ...Bu tartışmalar ... İçime kim karıştırdı bu kimyasalları? Neden birden insanlar endişe eder oldular. Oysa ben daha dün ülkeme ve insanlarıma yeterliydim. Her seferinde göğe yükselip, her dönüş güneşe bağlı olarak kah yağmur kah pamuk pamuk olmasına rağmen . Umutsuz değilim ,ben suyum.Hayat kaynağı , her şey gibi bu topraklar içinde bir süre dinlenip derinliklerde uyuyup ,tekrar dönüşümümde arınmış olarak tekrar hayat bulacağım.Hayat kaynağı olmaya devam edip...yeni,doğanlara tüm insanlığa yaşam katacağım.

Toprak beni çok sever ya, taa derinliklerine çeker beni bir daha bırakmak istemez gibi. Derinlerdeyken metal borulara girerim, hızla yukarı çıkarım borulardan bir lunapark eğlencesi gibi. Beton la çevrili bir yere koyuyorlar beni ve arkadaşlarımı bekliyoruz bir müddet burada. Haa insanlar içceklermiş beni musluklardan evlerine misafir ederek. Çocuklarına yenmekler yapacaklarmış benimle ne güzel ama şu kimyasal arıtıcıları da katmasalar içime, nefes alamıyorum bazen ben benmiyim diye soruyorum kendi kendime. Ne gerek vardı aslında bunlara toprağı kirletmeselerdi o beni temizliyordu ki zaten.

İsterim ki beni yine eski zamanlardaki gibi hatırlayın; saf, tertemiz, hayat kaynağı BİR İÇİM SU.

Hepinizin ellerine, yüreğine sağlık.

Deniz çok güzel ama,birden bir yalnızlık hissettim, buradaki herşey benim gibi.
Üstelik bana kucağını açan toprak anam, kollarıyla beni kucaklayan ağaçlarım,
benim gelişimle sevinip el çırpan çocuklar yok. Sadece yanımdakilere karışıp
ilerilere doğru durmadan akıyorum. Oysa sıradan olmayı hiç sevmedim ben.Şöyle
şöyle bir derinlere gitsem mi acaba ? aman tanrım..meğer burada da çok çiçek varmış
hem de çok renkliymişler, bu durmadan sağa sola giden canlıları da ilk görüyorum,
evet burası da çok güzel ama güneşim,ışığım yok, kimsesiz lik duyuyorum sanki.

Hayır ben özgür olmalıyım,ben olmalıyım, ışığa, güneşe yakın olmalıyım..İşte şimdi
oldu, oh rahatladım, sırtımda hissediyorum sıcaklığını, okşuyor beni, muştuluyor
buluşmamızı. bu akşam ne kadar da kırmızı,bütün denizi alan bir kızıllık, gökyüzü de
kırmızı, herşey çok güzel, coşkumdan duramıyorum, yukarılara yükselmek geliyor
içimden, bulutlara kadar yükselmek ve oradan el sallamak bütün sevdiklerime.

Hikaye müthişti lüyfen devam edelim yazacak milyonlarca hikaye var

bir tane daha başlasak ne güzel olur...
eğer mümkünse...