Ortak Yazılan Öykü - 2 (Su Damlasını Hikayesi)

[yaylaboztaş]

Deniz çok güzel ama,birden bir yalnızlık hissettim, buradaki herşey benim gibi.
Üstelik bana kucağını açan toprak anam, kollarıyla beni kucaklayan ağaçlarım,
benim gelişimle sevinip el çırpan çocuklar yok. Sadece yanımdakilere karışıp
ilerilere doğru durmadan akıyorum. Oysa sıradan olmayı hiç sevmedim ben.Şöyle
şöyle bir derinlere gitsem mi acaba ? aman tanrım..meğer burada da çok çiçek varmış
hem de çok renkliymişler, bu durmadan sağa sola giden canlıları da ilk görüyorum,
evet burası da çok güzel ama güneşim,ışığım yok, kimsesiz lik duyuyorum sanki.

Hayır ben özgür olmalıyım,ben olmalıyım, ışığa, güneşe yakın olmalıyım..İşte şimdi
oldu, oh rahatladım, sırtımda hissediyorum sıcaklığını, okşuyor beni, muştuluyor
buluşmamızı. bu akşam ne kadar da kırmızı,bütün denizi alan bir kızıllık, gökyüzü de
kırmızı, herşey çok güzel, coşkumdan duramıyorum, yukarılara yükselmek geliyor
içimden, bulutlara kadar yükselmek ve oradan el sallamak bütün sevdiklerime.